Het alledaagse heeft plaats gemaakt voor een eeuwigdurende zondag. Mijn wereld is gekrompen tot de muren van mijn appartement en een dagelijkse wandeling naar de kruidenier waar ik op anderhalve meter netjes op mijn beurt wacht. Op werkdagen start ik mijn computer op en verlies ik mezelf meer dan normaal in het schrijven en lezen van rapporten, virtuele meetings en calls met mijn collega’s. Mijn pauzes breng ik door op de trap bij de ingang van mijn complex in de hoop dat er iemand langs komt om op veilige afstand een praatje mee te maken. Er zijn dagen dat ik niemand zie. Mijn kleine autootje staat al weken stil een heeft inmiddels een lichtgroene waas van alle pollen die in deze tijd door de lucht waaien. Ik douche elke ochtend en elke avond, soms ook in de middag. Het warme water doet een kleine beetje denken aan jouw warme omhelzing. Lees verder