Met Pittig Proza daag ik elke maand schrijvers van Erotica uit om verhalen te schrijven rond een bepaald thema. Deze maand is het thema:
Als deze muren toch eens konden praten
We gebruiken de frase ‘als deze muren toch eens konden praten’ als we het vermoeden hebben dat in een ruimte zich dingen hebben afgespeeld waarvan we de details niet kennen. Meestal zijn dat zaken die geheim moeten blijven, of die het daglicht niet kunnen verdragen. Als de muren konden praten, dan zouden die het verhaal kunnen vertellen. Inclusief alle smeuïge details. Lees verder
Iets meer dan een week geleden plaatste ik de 
Vroeger was het hier anders. Er was een tijd dat het het hier vrolijk was, gezellig en rustig. Nu is er altijd wel wat. Gedoe, drukte, veel bezorgde en verbeten gezichten. Lege ogen. Het is lang geleden dat er hier echt gelachen is. Het is ook lang geleden dat er hier een keer goed schoongemaakt is. Eigenlijk hebben we altijd koude voeten en het vocht kruipt langzaam omhoog. Vuil stapelt zich op in onze hoeken en we zitten onder de graffiti, vlekken en spatten waarvan we de oorsprong niet goed meer weten. Maar ooit was het anders. Hoe lang het geleden is weten we niet precies. Tijd is een vreemd concept als je voeten stevig verankerd zijn en we alleen de buren hebt om mee te praten. Zij aan de overkant staan te ver weg om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren, maar gezien de dichtgetimmerde luiken vermoeden we dat hun verhaal zo’n beetje hetzelfde zal zijn als dat van ons. 
In de hoek van het grote kantoor staat een overdadig versierde kerstboom. Eronder ligt een dun tapijt van bruine naalden. Boven de ingang van het kleine keukentje hangt een bosje mistletoe. De kleine, ooit witte besjes zijn vergeeld en de randen van de frisgroene blaadjes beginnen al te verkleuren. Het hoofd van de afdeling staat met een beker koffie onder de boog. Sommige meisjes giechelen verlegen. Het brutaalste meisje verlaat haar bureaustoel, vleit haar lichaam tegen dat van de man en druk haar volle lippen op die van hem. Het gegiechel zwelt aan. De man grijnst, klopt het meisje op haar billen en beent met grote passen naar zijn kantoor. Voor de glazen deur blijft hij staan. 
Elke maand kies ik (of iemand anders die ik hiervoor benader) één verhaal uit alle deelnemende verhalen en krijgt dit verhaal de beloning ‘
Ze heeft haar zicht niet nodig om de ruimte om zich heen te kunnen zien. Geluiden en geuren vertellen het haar. Wanneer ze haar voeten verplaatst schuren zand en kleine steentjes onder haar zolen. Een waterige kilte is al helemaal in haar lichaam omhoog gekropen en verkrampt de spieren in haar hals en schouders. De ongemakkelijke houding waarin ze zich bevindt doet de rest. 
Elke maand kies ik (of iemand anders die ik hiervoor benader) één verhaal uit alle deelnemende verhalen en krijgt dit verhaal de beloning ‘
Wat zeggen anderen …