In de brede deuropening van het overdadig verlichte huis staat Sylvia. Haar eens gitzwarte haar is versierd met zilverkleurige strengen en hangt in golven over haar schouders. De fijne lijntjes in haar gezicht breken open als ze met een brede lach en uitgestrekte armen de veranda opstapt om haar gasten te ontvangen.
‘Amelie, wat fijn je weer te zien. Het is te lang geleden. Wie heb je meegebracht?’
Amelie, een kleine vrouw van middelbare leeftijd laat zich wat gegeneerd omhelzen en stamelt nerveus.
‘Mijn dochter en haar vriendje. Ik wist niet … je zei, hoe meer zielen hoe meer vreugd, maar …’
Sylvia lacht en strekt nu ook haar armen uit naar de jonge mensen achter Amelie.
‘Natuurlijk. Wat leuk dat je Nina ook hebt meegebracht. Je dochter is een prachtvrouw geworden. Herken je me nog Nina?’ Lees verder
Vroeger was het hier anders. Er was een tijd dat het het hier vrolijk was, gezellig en rustig. Nu is er altijd wel wat. Gedoe, drukte, veel bezorgde en verbeten gezichten. Lege ogen. Het is lang geleden dat er hier echt gelachen is. Het is ook lang geleden dat er hier een keer goed schoongemaakt is. Eigenlijk hebben we altijd koude voeten en het vocht kruipt langzaam omhoog. Vuil stapelt zich op in onze hoeken en we zitten onder de graffiti, vlekken en spatten waarvan we de oorsprong niet goed meer weten. Maar ooit was het anders. Hoe lang het geleden is weten we niet precies. Tijd is een vreemd concept als je voeten stevig verankerd zijn en we alleen de buren hebt om mee te praten. Zij aan de overkant staan te ver weg om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren, maar gezien de dichtgetimmerde luiken vermoeden we dat hun verhaal zo’n beetje hetzelfde zal zijn als dat van ons. 
In de hoek van het grote kantoor staat een overdadig versierde kerstboom. Eronder ligt een dun tapijt van bruine naalden. Boven de ingang van het kleine keukentje hangt een bosje mistletoe. De kleine, ooit witte besjes zijn vergeeld en de randen van de frisgroene blaadjes beginnen al te verkleuren. Het hoofd van de afdeling staat met een beker koffie onder de boog. Sommige meisjes giechelen verlegen. Het brutaalste meisje verlaat haar bureaustoel, vleit haar lichaam tegen dat van de man en druk haar volle lippen op die van hem. Het gegiechel zwelt aan. De man grijnst, klopt het meisje op haar billen en beent met grote passen naar zijn kantoor. Voor de glazen deur blijft hij staan. 
Ze heeft haar zicht niet nodig om de ruimte om zich heen te kunnen zien. Geluiden en geuren vertellen het haar. Wanneer ze haar voeten verplaatst schuren zand en kleine steentjes onder haar zolen. Een waterige kilte is al helemaal in haar lichaam omhoog gekropen en verkrampt de spieren in haar hals en schouders. De ongemakkelijke houding waarin ze zich bevindt doet de rest. 
Onder mijn haargrens is het vochtig en over mijn hele huid ligt een dun laagje zweet. Er staat geen zuchtje wind. Zelfs de hoogste stand van de ventilator voel ik niet. Alleen maar de hete, bijna trillende lucht. Ik snak naar verkoeling. Een koude douche, ijsklontjes op mijn huid of om op te zuigen. Waterijsjes met een rozerode top. De ijscoman. Ik hoor zijn muziek, het komt steeds dichterbij. Grappig. Het is dezelfde melodie als van mijn telefoon. 
Geïnspireerd door de 
Wat zeggen anderen …