Anton staat middenin de donkere woonkamer. Zijn hart bonkt wild en hij durft zich niet te verroeren. Met zijn ogen dicht luistert hij naar de geluiden bij zijn voordeur. Ze loopt heen en weer op de houten veranda rond zijn caravan en aan haar schuifelende voetstappen te horen, draagt ze de platte ballerina’s. Die glimmende zwarte. Ze waren duur en net een maat te groot, maar het waren de laatste en zij wilde ze hebben. Hij kocht ze voor haar. Net als de leggings, de meisjesachtige rokjes met springerige ruches, de flodderige topjes en de sieraden. Ze kan niet goed op de schoenen lopen. Bij iedere stap die ze zet dreigen ze van haar voeten te glijden. Door de ballerina’s lijken haar voeten groter. Het windt hem op. Alles wat haar groter doet lijken, windt hem op. Lees verder