Categorie: Mijn werk (Page 1 of 11)

Ga rustig zitten en laat je meenemen door mijn verzinsels.

Achterop de fiets

31 mei 2020 / Sanna / Geen reacties

Ik zou de laatste bus kunnen nemen of een taxi, maar ik heb zin om te wandelen. Voor de kroegen staan mensen in kleine groepjes te roken en sommigen zitten met dekens onder de terrasverwarmers te drinken en te kletsen. Soms zie ik een bekend gezicht en steek ik mijn hand op. Twee jonge meiden op een fiets halen me in. Ze lachen, blond haar wappert achter ze aan en in een flits zie ik mezelf zitten, achterop bij Anouska. Lees verder

Biertjes met een schuimkraag

22 mei 2020 / Sanna / 1 reactie

De kroeg is schemerig en de inrichting oubollig, net als veel van zijn gasten. Ik kijk Ollie vragend aan. Ze knikt, loopt door naar de toog en hijst zich op een barkruk. Ik kijk naar haar kont. Die is groot, rond en omhuld door een strak, glanzend stofje. Lees verder

Altijd zondag

24 april 2020 / Sanna / Geen reacties

Het alledaagse heeft plaats gemaakt voor een eeuwigdurende zondag. Mijn wereld is gekrompen tot de muren van mijn appartement en een dagelijkse wandeling naar de kruidenier waar ik op anderhalve meter netjes op mijn beurt wacht. Op werkdagen start ik mijn computer op en verlies ik mezelf meer dan normaal in het schrijven en lezen van rapporten, virtuele meetings en calls met mijn collega’s. Mijn pauzes breng ik door op de trap bij de ingang van mijn complex in de hoop dat er iemand langs komt om op veilige afstand een praatje mee te maken. Er zijn dagen dat ik niemand zie. Mijn kleine autootje staat al weken stil een heeft inmiddels een lichtgroene waas van alle pollen die in deze tijd door de lucht waaien. Ik douche elke ochtend en elke avond, soms ook in de middag. Het warme water doet een kleine beetje denken aan jouw warme omhelzing. Lees verder

verhalen bij de open haard

9 februari 2020 / Sanna / Geen reacties

In de brede deuropening van het overdadig verlichte huis staat Sylvia. Haar eens gitzwarte haar is versierd met zilverkleurige strengen en hangt in golven over haar schouders. De fijne lijntjes in haar gezicht breken open als ze met een brede lach en uitgestrekte armen de veranda opstapt om haar gasten te ontvangen.

‘Amelie, wat fijn je weer te zien. Het is te lang geleden. Wie heb je meegebracht?’

Amelie, een kleine vrouw van middelbare leeftijd laat zich wat gegeneerd omhelzen en stamelt nerveus.

‘Mijn dochter en haar vriendje. Ik wist niet … je zei, hoe meer zielen hoe meer vreugd, maar …’
Sylvia lacht en strekt nu ook haar armen uit naar de jonge mensen achter Amelie.
‘Natuurlijk. Wat leuk dat je Nina ook hebt meegebracht. Je dochter is een prachtvrouw geworden. Herken je me nog Nina?’ Lees verder

Door de jaren

19 januari 2020 / Sanna / Geen reacties

Vroeger was het hier anders. Er was een tijd dat het het hier vrolijk was, gezellig en rustig. Nu is er altijd wel wat. Gedoe, drukte, veel bezorgde en verbeten gezichten. Lege ogen. Het is lang geleden dat er hier echt gelachen is. Het is ook lang geleden dat er hier een keer goed schoongemaakt is. Eigenlijk hebben we altijd koude voeten en het vocht kruipt langzaam omhoog. Vuil stapelt zich op in onze hoeken en we zitten onder de graffiti, vlekken en spatten waarvan we de oorsprong niet goed meer weten. Maar ooit was het anders. Hoe lang het geleden is weten we niet precies. Tijd is een vreemd concept als je voeten stevig verankerd zijn en we alleen de buren hebt om mee te praten. Zij aan de overkant staan te ver weg om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren, maar gezien de dichtgetimmerde luiken vermoeden we dat hun verhaal zo’n beetje hetzelfde zal zijn als dat van ons. Lees verder

De laatste

18 januari 2020 / Sanna / 2 reacties

In de hoek van het grote kantoor staat een overdadig versierde kerstboom. Eronder ligt een dun tapijt van bruine naalden. Boven de ingang van het kleine keukentje hangt een bosje mistletoe. De kleine, ooit witte besjes zijn vergeeld en de randen van de frisgroene blaadjes beginnen al te verkleuren. Het hoofd van de afdeling staat met een beker koffie onder de boog. Sommige meisjes giechelen verlegen. Het brutaalste meisje verlaat haar bureaustoel, vleit haar lichaam tegen dat van de man en druk haar volle lippen op die van hem. Het gegiechel zwelt aan. De man grijnst, klopt het meisje op haar billen en beent met grote passen naar zijn kantoor. Voor de glazen deur blijft hij staan. Lees verder

Kerstkalkoen

13 december 2019 / Sanna / 1 reactie

tekening door: Melodie Perrault

‘Volgend jaar mag iemand anders het doen, hoor je!
Volgend jaar werk ík gewoon door. Dan schuif ik kerstavond aan een kant en klaar gedekte tafel met diner. Volgend jaar doen we het anders. Ik doe het niet meer …

Hoor je me!’

Er komt geen antwoord en met de bovenkant van mijn hand veeg ik een lok haar uit mijn gezicht.

‘Sjoerd?’ Lees verder

Druppels

6 december 2019 / Sanna / Geen reacties

Ze heeft haar zicht niet nodig om de ruimte om zich heen te kunnen zien. Geluiden en geuren vertellen het haar. Wanneer ze haar voeten verplaatst schuren zand en kleine steentjes onder haar zolen. Een waterige kilte is al helemaal in haar lichaam omhoog gekropen en verkrampt de spieren in haar hals en schouders. De ongemakkelijke houding waarin ze zich bevindt doet de rest. Lees verder