Mara stribbelt tegen. Mireille sist dat ze stil moet zijn en duwt het meisje voor zich uit, de trap af naar de kelder. Ze hoort de stemmen van Maria en Julien. Maria vloekt.
‘Schiet op idioot! Die teef is ergens in het huis en ze heeft een pistool. Jouw pistool!’
Julien mompelt zacht. ‘Maak je niet druk. Ze wandelt op het randje van de afgrond en heeft niemand, alleen ons. Die doet echt geen gekke …’
De woorden stokken in zijn keel als Mireille het pistool tegen zijn hoofd zet. Haar hart bonkt verontwaardigd in haar keel en ze sist.
‘Wees daar maar niet zo zeker van, Julien. Kijk eens wie ik heb gevonden …’ Lees verder
We vonden elkaar rond de ruisende rokken van juffrouw Geertje, onze kleuterjuf. Sindsdien zijn we onafscheidelijk, al bijna twintig jaar. Naar school gaan doen we allang niet meer. Rond mijn twaalfde vond mijn vader het welletjes. Hij had een paar sterke handen nodig op de boerderij. Ook Joep en Gijs werden aan het werk gezet. Joep op de kwekerij en Gijs op het melkveebedrijf van zijn pa en moe. We werken hard. Nog steeds. Maar we maken ook hard plezier en anders dan onze ouders hebben we nog nooit een leuke avond voorbij laten gaan. Dan maar in het gezelschap van een kater uit de veren. 
De zaal is al donker en de bühne spaarzaam belicht door een enkele tl-buis. Zachte muziek begeleidt de monoloog van een mannenstem. Op de tast en schuifelend zoek ik mijn plek op de middelste rij van het balkon. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker. Aan mijn linkerzijde zie ik de contouren van een vrouw met lang, bruin haar en terwijl ik naast haar plaats neem, gaan mijn ogen op zoek naar de stem op het podium. De acteur staat net buiten het licht van de tl-buis, maar zijn stem heeft de aandacht van het publiek al gevangen. Ik zoek een makkelijke houding en raak daarbij de slanke vingers van de vrouw naast mij.
Geïnspireerd door de 
Tina slikt en doet even haar ogen dicht. Gaat ze dit echt doen? For real? Alleen maar omdat de fantasie in haar hoofd zo groot werd dat ze het gevoel had dat ze wel moest omdat het haar anders zou blijven achtervolgen. En dan die man? Wat weet ze eigenlijk van hem behalve zijn voornaam?
Haar witte crocs piepen op het lichte linoleum. Ze loopt snel en beantwoordt glimlachend de begroeting van een patiënt die sinds gisteren op zaal ligt. Mevrouw zussemezo. Ze weet haar naam niet en de status hangt aan het bed. Het geeft niet. Haar dienst zit erop en over tien minuten kan ze eindelijk naar huis.
