Als ik wat aarzelend de glazen deur open doe en naar binnen stap, komt de geur van ontsmettingsmiddel me tegemoet. In mijn hand heb ik de enveloppe die ik vanmorgen naast mijn bed vond. De kaart erin is simpel, zonder overdreven versieringen en draagt jouw krullerige handschrift:
‘Ga vandaag naar dit adres en noem je naam. Ik heb een afspraak voor je gemaakt. Alles is geregeld.’
Ik noem mijn naam. Er volgt wat beleefd gewauwel, ongemakkelijk gelach en een lauw bakje koffie in een kartonnen bekertje. Een man met brede schouders en armen vol tatoeages wijst naar een kamertje achterin de zaak. Lees verder
Verdriet is nooit alleen maar verdriet.
Verlegen is geen woord dat je met Ilse zou associëren. Ze is hondsbrutaal, soms tegen het lompe aan. Haar hart ligt op het puntje van haar tong en ze neemt wat ze wil, ook als iedereen tegen haar zegt dat ze dat niet kan maken. Ik viel als een blok voor haar.
Mara stribbelt tegen. Mireille sist dat ze stil moet zijn en duwt het meisje voor zich uit, de trap af naar de kelder. Ze hoort de stemmen van Maria en Julien. Maria vloekt.
We vonden elkaar rond de ruisende rokken van juffrouw Geertje, onze kleuterjuf. Sindsdien zijn we onafscheidelijk, al bijna twintig jaar. Naar school gaan doen we allang niet meer. Rond mijn twaalfde vond mijn vader het welletjes. Hij had een paar sterke handen nodig op de boerderij. Ook Joep en Gijs werden aan het werk gezet. Joep op de kwekerij en Gijs op het melkveebedrijf van zijn pa en moe. We werken hard. Nog steeds. Maar we maken ook hard plezier en anders dan onze ouders hebben we nog nooit een leuke avond voorbij laten gaan. Dan maar in het gezelschap van een kater uit de veren. 
De zaal is al donker en de bühne spaarzaam belicht door een enkele tl-buis. Zachte muziek begeleidt de monoloog van een mannenstem. Op de tast en schuifelend zoek ik mijn plek op de middelste rij van het balkon. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker. Aan mijn linkerzijde zie ik de contouren van een vrouw met lang, bruin haar en terwijl ik naast haar plaats neem, gaan mijn ogen op zoek naar de stem op het podium. De acteur staat net buiten het licht van de tl-buis, maar zijn stem heeft de aandacht van het publiek al gevangen. Ik zoek een makkelijke houding en raak daarbij de slanke vingers van de vrouw naast mij.
