Een zachte tik en dan niets meer. Was dat de kamerdeur? Ik houd mijn adem in en luister. Niets. Zelfs geen geluiden van buiten. Die gordijnen moeten wel heel dik zijn. Voor ik ze dichttrok kon ik nog vaagjes het verkeer horen, maar nu? Ja, mijn hartslag. Zwaar bonzend en bij die tik heel even iets sneller. Hoe lang sta ik hier eigenlijk al? Waar heb ik mijn telefoon gelaten? Ergens bij het bed. Daar las ik zijn berichtje dat hij NU naar boven kwam. Het teken dat ik volgens afspraak klaar moest gaan staan. Benen iets gespreid, blinddoek om, handen op mijn rug. Hoeveel tijd heeft zo’n lift nu helemaal nodig? Toch even spieken? Lees verder
Categorie: Mijn werk (Pagina 2 van 15)
Ga rustig zitten en laat je meenemen door mijn verzinsels.
Terwijl ze op haar zij, met haar vingers in haar mond, naar de bleke vlek maanlicht op de houten vloer ligt te staren wordt ze verrast door een warme bries. De volgeschreven pagina’s in de brede vensterbank ritselen alsof er een onzichtbare hand doorheen bladert. Lees verder
Door de kanten blinddoek kan ik het zachte licht nog net zien dansen. Jouw schim beweegt onzichtbaar om me heen. Ik lig op mijn rug op jouw salontafel. Je duwt mijn knieën uiteen en omwikkelt me met zachte banen en stevige knopen. Het touw maakt afdrukken in mijn huid. De muziek verbergt waar je bent. De lucht huivert, een zachte bries glijdt langs mijn verhitte huid en tussen mijn gespreide benen. Ah, dáár ben je. Alles leg je van me bloot. Ook mijn herinneringen aan alle eerdere en overweldigende ervaringen die je me gaf. Lees verder
De afgelopen twaalf weken heb ik meer van mijn leefomgeving gezien dan de afgelopen bijna twaalf-en-een-half jaar. Eerlijk gezegd had ik geen idee dat ik aan de rand van zo’n prachtig natuurgebied woonde. Of, nou ja, natuurlijk wist ik dat wel. Het was destijds een van de redenen om hiernaartoe te verhuizen. Bijna twaalf-en-een-half jaar geleden dus. Op de dag dat Lonneke en ik ons twaalf-en-een-half jaar getrouwd jubileum mochten vieren kregen we de sleutel van onze, twee verdiepingen hoog, woonboot. Gelegen op een zijarm van één van de mooiste rivieren in Nederland aan de rand van een dorp vol smalle straatjes, authentieke grachtenpanden, boerderijen en prachtige buitenplaatsen. We gaven geen koperen huwelijksfeest. In plaats daarvan gooiden we een matras in onze toekomstige slaapkamer en vreeën we de sterren van de hemel. Ik wist dat ons verblijf stevig verankerd lag, toch verbeelde ik me dat onze vrijage ervoor zorgde dat de rivier onstuimig met ons mee golfde. Met de meegebrachte champagne toasten we op de volgende twaalf-en-een-half jaar en namen we ons voor meer te gaan genieten van elkaar en van de rust en ruimte om ons heen. Lees verder
Sinds vorig jaar ‘heb’ ik een aanloop poes. Ze was er ineens, tijdens die warme zomer en at de restjes die mijn dove eenentwintigjarige kater liet staan. Een kleine niet meer heel erg jonge poes. Een beetje mager, een beetje bang. Ze ging niet meer weg en eigende zich het buitenhuisje van mijn kater toe. Lees verder
Zolang ik me kan herinneren is Willem mijn beste vriend. En dan bedoel ik echt zolang ik me kan herinneren. Onze ouders zijn, ook zolang ik me kan herinneren, dikke vrienden, dus de vriendschap tussen Willem en mij ging van de wieg, naar de box, naar de kleuterklas etcetera. Een match made in heaven Lees verder
De dansend vlammen van het vuur maken wazige figuren in de inktzwarte nacht eromheen en Hiroto knippert met zijn ogen om de beelden scherp te krijgen. Het helpt maar even. De wakende uren beginnen hun tol te eisen en hij verlangt naar de rommelige hoop dekens waar hij het gewillige, altijd gretige lichaam van Momo weet. Lees verder
Hoewel de eetschalen tot op het laatste beetje saus leeg zijn, vloeit de wijn nog rijkelijk. Ik heb net fles nummer vier open getrokken en iedereen weer bijgeschonken. Drie paar ogen glanzen vochtig boven vuurrode wangen, met die van mij zal het niet heel anders zijn. Heel even is het stil. Dat wil zeggen, het gekakel verstomd. De top2000 speelt rustig door met muziek en achtergrondverhalen en ik ben geil. Alweer of nog steeds, net als ieder jaar rond deze tijd. Heel even doe ik mijn ogen dicht en geniet ik van dat gevoel en de herinneringen die daarmee over me heen spoelen. We heffen onze glazen, maar voor we een toast uit kunnen brengen op ons zoveelste ‘tussen kerst en nieuwjaar’ samenzijn, springt Rebecca, mijn op twee na beste vriendin op van haar stoel. ‘Dit vind ik nou zo’n gaaf nummer!’ Lees verder
Populair
pittig proza
Wat zeggen anderen …