Ik schrijf al aardig wat jaartjes en ja, ik noem mezelf ook schrijver, van erotica. Dit ondanks dat ik naast mijn schrijfactiviteiten een fulltime job in de zorg heb. Ik ben dagelijks bezig met schrijven. Dit betekent niet dat ik elke dag uren achter mijn laptop zit. Soms wel, veel vaker niet. Maar ook als ik niet actief aan het schrijven ben, ben ik schrijver. Ideeën voor verhalen zijn er namelijk altijd. Ze dansen op de achtergrond door mijn hoofd en gedurende dag kom ik regelmatig woorden, zinnen, beelden en situaties tegen die de moeite van het onthouden waard zijn. Daarom heb ik ook altijd een notitieboekje bij me, de ruimte in mijn hoofd is namelijk beperkt en ik heb geleerd dat ik mijn ideeën beter meteen op kan schrijven, want ze verdwijnen, hoe hard ik ook zeg dat ik ze wel onthoud. Inmiddels heb ik dus ook een aardige collectie volgeschreven notitieboeken, van klein naar groot. Een haast onuitputtelijke bron van inspiratie.

Toen ik begon met schrijven, schreef ik voor mezelf. Ik liet mijn verhalen aan niemand lezen en ja, ik zeg het eerlijk, meestal vond ik mijn verhalen best goed. Ik schreef een boek en liet voor het eerst iemand uit mijn omgeving meelezen om het te controleren op spelling en grammatica. Zij vond het een goed boek en de uitgever die ik vervolgens benaderde wilde het zelfs uitgeven.

Dat het boek uitgegeven werd wil trouwens niet zeggen dat het een goed boek is. Nu kan ik dat zeggen. Ik kan zelfs zeggen dat het boek ronduit slecht is. De personages blijven te lang hangen in situaties en gedrag waardoor het een langdradig en veel te lang verhaal is geworden. Zo nu en dan pak ik het weer eens en lees ik een aantal pagina’s. Soms vind ik een mooie zin. Die schrijf ik dan op in mijn notitieboekje. Meestal krijg ik kromme tenen bij het lezen van het verhaal dat ik bijna acht jaar geleden best wel goed vond.

Inmiddels heb ik veel geleerd. Schrijven doe je niet alleen. Of nee, schrijven doe je natuurlijk wel alleen, maar je verhaal echt laten leven doe je samen met anderen. Vijf jaar geleden begon ik met schrijven voor de erotische Gaisha-saga, twee jaar later kwam mijn eigen blog met korte, erotische verhalen. Ik roep nog steeds dat ik weer een boek wil schrijven. Dat ga ik ook doen. Dat doe ik al. Gaisha is inmiddels zo groot geworden dat er wel tien boeken uit voort kunnen komen 🙂 Ik schrijf echter nooit meer alleen. Door de jaren heen heb ik mensen ontmoet die mijn verhalen willen lezen en deze verhalen van waardevolle feedback voorzien. Ik zeg het eerlijk, dit was in het begin best slikken. Het is niet leuk wanneer een verhaal waar je best een tijd aan hebt gewerkt en waar je veel van je ziel en zaligheid in hebt zitten, door anderen wordt ‘bekritiseerd’. Je wordt er wel een betere schrijver van. Daarom, mijn allereerste tip voor beginnende schrijvers;

laat je verhaal lezen door mensen die eerlijk tegen je durven zijn en die niet, omdat jij nou zo’n leuke meid of toffe peer bent, je verhaal de hemel in prijzen. Daar leer je namelijk helemaal niets van.

Zoals ik eerder zei, noem ik mezelf een schrijver. Daarnaast schrijf ik vooral erotische verhalen. Je zou dan zeggen dat ik schrijver van erotica ben, maar ik schrijf fictie en ja, hier komt veel erotiek in voor. Mijn verhalen zijn echter ook fantasie, en magie, en spanning, en grappig, en soms een beetje psychologisch. Toch noem ik mezelf vooral schrijver van erotica en daar kleeft helaas nog steeds een ‘schimmig’ etiketje op. Misschien zelfs wel een ‘vies’ en ‘niet helemaal normaal’ etiketje.

Ooit kreeg ik op een van mijn verhalen de volgende reacties;

‘Dit verhaal is zo walgelijk pervers, dit kan gewoon niet door een vrouw geschreven zijn.’

‘Wat een walgelijk, smerig en ranzig verhaal is dit. De schrijver van dit vreselijke epistel zou zich op moeten laten sluiten.’

Ironisch genoeg kwam dit commentaar een paar dagen nadat bekend werd dat de Chinese schrijfster Tian Yi door de rechtbank tot tien jaar gevangenisstraf werd veroordeeld voor het produceren en verspreiden van ‘obsceen materiaal’. (10 jaar cel is in China ook de maximum straf voor verkrachting, just saying.) Het obscene materiaal betrof de homo-erotische roman ‘Gongzhan’ over de relatie tussen een professor en een student. Dit verhaal ging viraal via het Chinese internet.

Helaas leeft in Nederland onder sommige mensen ook het idee dat erotiek in al zijn vormen walgelijk is en dat mensen hiervoor opgesloten zouden mogen worden. Daarnaast is het voor sommigen schijnbaar ook onmogelijk dat vrouwen in staat zijn tot het schrijven van walgelijke en perverse verhalen.

Andere, en helaas ook niet bijster intelligente reacties zijn die van mannen (en een aantal vrouwen) die vragen of ik uit eigen ervaring schrijf en willen weten of ik interesse hebben in een spannend, geil afspraakje.

Zoals ik al zei. Ik schrijf fictie. De reacties die daarop komen negeer ik, ik ga zelfs de discussie niet meer aan. Tenzij het waardevolle feedback betreft. Daar sta ik altijd voor open. Of ik er iets mee doe is natuurlijk een ander verhaal. 😉

Smaken verschillen en niet iedereen houdt van erotische verhalen, wat de reden daar voor ook is. Ik persoonlijk loop niet heel erg warm voor het soms bijna kinderlijke genre ‘chiklit’. Dit betekent niet dat deze verhalen ook altijd slecht zijn

Ik schrijf dus fictie. Toch noem ik mezelf schrijver van erotica, omdat al mijn verhalen in meer of mindere mate erotisch zijn. Maar ze zijn ook meeslepend, magisch, spannend, mooi, grappig en ja, soms ook pervers.

Laatst had ik een koffie-date met een medeschrijver en hij vroeg me waarom ik geen fantasy ging schrijven. Ik weet niet of ik dat wel wil. Ik vind het schrijven van erotica leuk om te doen, maar ik heb inmiddels ook een aantal zeer aardige fantasy verhalen heb geschreven. Dat vind ik ook leuk.

Misschien moet ik mezelf gaan losweken van het stempel schrijver van erotica en mij in plaats daarvan gewoon weer schrijver gaan noemen. Want, boven alles wil je als schrijver natuurlijk ook gewoon gelezen worden.