Twee verhalen zijn gelinkt voor de uitdaging van Pittig Proza, Valentijn. Zijn mensen schrijven moe? Erotica moe? Of misschien geeft Valentijn in deze, nog steeds, vreemde tijden onvoldoende inspiratie? Is de romantiek ook ver te zoeken, zowel binnen de Nederlandse huiskamers als daarbuiten? De media staat er vol van. Deze pandemie veroorzaakt onder alle lagen van de bevolking eenzaamheid en depressies. Niet echt een stevige ondergrond voor een pittig, romantisch Valentijns verhaal. Het kan natuurlijk ook zijn dat dit er helemaal niets mee te maken heeft. 😉 In ieder geval twee verhalen. Hieronder de feedback op deze verhalen.

Regels

Marc – Dit verhaal is van mij

Sanna – Hoewel dit een opwindend scenario is, leest het wat afstandelijk. Een beetje alsof het personage er niet echt bij is. Persoonlijk krijg ik altijd kokhals neigingen als er in verhalen sprake is van zaad uit het geslacht van een ander likken. Dat had ik nu ook. Het weet me dus ergens toch te raken. 🙂 Een puntje waar ik over twijfel, maar ik zet het toch neer omdat ik er vaak tegenaan loop, ook in mijn eigen verhalen. ‘Sjors had zijn hand in haar slipje gestoken’ Ik schrijf zelf ook vaak in deze vorm en wanneer ik dan teruglees vraag ik me altijd af waarom ik niet, zoals bij deze zin, gewoon schrijf; ‘Sjors stak zijn hand in haar slipje’ Ik weet dat de voltooid verleden tijd soms heel goed in verhalen past, maar als het me op gaat vallen dan past de onvoltooide tijd denk ik beter 🙂

Valentijn, the next generation

Marc – Iedereen herkent de dromen uit dit verhaal (zweven, naakt zijn op ongepaste momenten). En dat maakt het verhaal toegankelijk. De dromerige schrijfstijl past bij de helicopterview van de verteller. Soms gaat de schrijver wat kort door de bocht om het verhaal kort te houden. Hij stipt hier en daar gebeurtenissen aan, zonder die verder uit te werken en dat vind ik jammer. Zoals in “Ik had die droom weer. Mijn kleinzoon van nu 16. We verloren elkaar 3 jaar geleden, toen een wrede twist van het lot ons scheidde en wij geen contact meer konden hebben.” Verder zijn sommige zinnen onnodig lang. Soms is een komma prima, maar vaak is een punt beter. Kortom, mooi verhaal.

Sanna – Ik vind dit een heerlijk verhaal. De melancholiek spat er voor mij van af. Ik ben het met Mac eens dat het jammer is dat de schrijver er voor heeft gekozen het verhaal zo kort te houden. Sommige gebeurtenissen vragen om iets meer uitleg. Toch is dat ook onderdeel van de charme van dit verhaal; hoewel de nieuwsgierigheid blijft is het soms ook voldoende om niet alles helemaal te vertellen, maar het te laten bij een gevoel dat overblijft. Dat lees ik in dit verhaal. Erg mooi.

Wil je ook feedback op jouw verhaal en kans maken op de Hete Peper (bij meer dan vier verhalen), doe dan mee met de uitdaging van maart