Kerstkalkoen

tekening door: Melodie Perrault

‘Volgend jaar mag iemand anders het doen, hoor je!
Volgend jaar werk ík gewoon door. Dan schuif ik kerstavond aan een kant en klaar gedekte tafel met diner. Volgend jaar doen we het anders. Ik doe het niet meer …

Hoor je me!’

Er komt geen antwoord en met de bovenkant van mijn hand veeg ik een lok haar uit mijn gezicht.

‘Sjoerd?’

Hij mompelt wat en verschijnt uit de achterkamer, een stapel enveloppen in zijn hand. Grijnzend kijkt hij me aan. ‘Sorry, ik heb geen woord verstaan van wat je zei, maar ik denk dat de strekking me wel duidelijk is. Volgend jaar mag een ander het doen, zoiets toch?’
Lachend plant hij een zoen op mijn neus. ‘Schatje, dat zeg je elk jaar en elk jaar sta jij je weer uit te sloven. Je doet het zelf, niemand kan toch tippen aan jouw kookkunsten en gevoel voor sfeer?’

Ik tuit mijn lippen. ‘Waarom hou jij me niet tegen dan?’
‘Alsof jij je tegen laat houden. Laat me niet lachen. Je moppert wat af, maar ondertussen vind je het heerlijk. Ik ga even naar het postkantoor.’

Hij slaat zijn armen om me heen en smoort mijn gemaakte protesten in een warme zoen. Ik bijt op zijn lip en duw hem zachtjes van me af. Er zit een beetje bloem op zijn wang en met mijn duim veeg ik het weg. ‘Tot straks, doe je iedereen de groeten?’

Het zijn kleine rituelen die elk jaar terug komen. Ik kook, Sjoerd blijft uit mijn buurt tot alles zo goed als klaar is. Het postkantoor is de kroeg aan de andere kant van de stad. Daar hebben we de meeste van onze vrienden gevonden. Een aantal van die vrienden komen vanavond ook, samen met onze ouders en de zus van Sjoerd.

We zijn een goed geoliede machine. Of nee, machine, dat klinkt niet lekker. Dat geeft geen ruimte voor verrassingen, want dat zijn we ook. Vol verrassingen. Goed op elkaar ingespeeld, we weten wat we aan elkaar hebben, al jaren.

Om me heen heb ik al zoveel relaties voorbij zien gaan. Vrienden en vriendinnen, broers en zussen. Soms met veel drama, veel vaker stilletjes.

‘We passen gewoon niet bij elkaar.’

Alsof een relatie een gadget is, onderhevig aan gril en rage. Past het niet meer, dan trek je gewoon de stekker eruit. Op naar een nieuwe, beter passende gadget.

Ik duw mijn handen in de kom met deeg en begin te kneden. De koele massa danst langs mijn vingers, groeit en wordt weer kleiner. De bloem die ik beetje bij beetje toevoeg is zacht voor mijn huid. Op de keukentafel staat een enorme kalkoen op kamertemperatuur te komen. Ernaast de ingrediënten die ik straks zal fijnsnijden om het vlees op smaak te brengen.

Koken is mijn passie. Veel mensen weten dat en ik kook met liefde. Rond de kerst ook met een beetje gemopper. Ook dat hoort erbij. Maar koken is vooral lust. Voelen, proeven, experimenteren, delen en verlangen.

Sommige vrienden, vooral de vrienden die net uit hun relatie zijn gestapt, vragen ons wat het geheim van onze relatie is. Er is geen geheim. Net als koken is een succesvolle relatie vooral doen. Aanvoelen, elkaar proeven, delen, experimenteren en verlangen. De zelfbedachte rituelen geven verdieping. Sommige verdwijnen, anderen blijven, zoals kerst met vrienden, familie en een overdadig diner.

Elk ingrediënt dat ik toevoeg laat me verlangen naar de reacties van mijn gasten. Het genot op hun gezichten terwijl ze de smaken op zich in laten werken. Verrassing.

‘Proef ik nu chocolade? En gember? Kaneel?’

Terwijl het deeg rijst dep ik de kalkoen droog. Ik snijd ui, knoflook, citroen, champignons, peper, tijm en bereid mijn eigen specerijen mengsel waar ik ook dit jaar weer iets uit weglaat en toevoeg. Bijna eerbiedig duw ik alles tot diep in de buik van het nu nog bleke dier. Vanavond staat hij geurend, goudbruin en knapperig op tafel. Bewonderd door de vele oh’s en ah’s.

Ik zet kerstmuziek op en dans op de klanken van ‘All i want for Christmas is you’ door de keuken. Ondertussen klop ik eiwit tot deze stijf en glanzend in pieken overeind staat. Ik schil de bataat, besprenkel met olie en verse kruiden en verdeel donkerrood fruit over diepe, glazen schaaltjes. De hitte van de oven slaat over op mijn lichaam. Om een beetje af te koelen duw ik mijn hand en een groot deel van mijn onderarm nog een keer in de kalkoen. De ingrediënten beginnen hun werk al te doen. Vochtig gaan ze langs mijn vingers en ik word bedwelmd door de geuren die vrij komen als ik mijn hand in en uit beweeg. Ik giechel.

‘Deze kalkoen is al lekker gevuld.’

Met het verstrijken van de tijd, verandert buiten het licht. Late ochtend, vroege middag. Ik draag alleen nog mijn witte keukenschort. In de weerspiegeling van het raam zie ik de koortsachtige gloed op mijn wangen. Mijn haar piekt uit de rommelige staart. Er zit een tipje cranberry compote op mijn oorlel. Ik dip het chocoladeschaafsel van de tafel en proef ook de peper die ik net nog fijn sneed. Zoet en pittig. Kruidig en heet. Mijn keuken is een slagveld. Overal pannen en potten. De vaatwasser draait overuren. Ik drapeer de lap deeg over mijn borsten voor ik hem over de groenten in de schaal leg.

‘Wat een bijzondere smaak!’

Proef mij. Eet mij. Verlang naar mij.

Sjoerd komt thuis en brengt de geuren van de winter mee. Hij grijnst ondeugend bij het zien van de verhitte uitdrukking om mijn gezicht.

Tijd om te proeven.

Samen lepelen we de restanten van het zure fruit uit de schaal. Ik help hem uit zijn trui. Hij controleert de temperatuur van de oven en het vuur tussen mijn benen. Mijn vingers laten kleverige afdrukken achter op de stof van zijn broek. Stijf en glanzend ligt hij in mijn handen en ik smeer hem in met donkere, gesmolten chocolade. Ik lik en slik. Bitterzoet.

Op handen en knieën kruip ik op de keukentafel. Bloem, fijngesneden kruiden en kleine flintertjes bataat blijven plakken aan mijn huid. Ik kijk recht in de kont van mijn gevulde kalkoen. Over mijn schouder roep ik Sjoerd.

‘Dit kalkoentje moet hoognodig gevuld worden.’

~

Muziek, wijn en complimenten voor mijn onovertroffen kookkunsten. Zijn zaad in mijn buik. Ons hete geil en zweet op de keukentafel, in het fruit, over de kalkoen. Lust en liefde.

Ons geheim delen wij graag met onze gasten.


Eerlijk is eerlijk. Het idee voor dit verhaal kwam door een Engelstalige schrijfwedstrijd uitgeschreven door Lelo. Helaas is de kwaliteit van mijn schrijf Engels nog niet publicatiewaardig. Omdat ik de bijgevoegde afbeeldingen zo ontzettend leuk vond, schreef ik toch een verhaal. In het Nederlands.

1 reactie

  1. John

    Ik krijg er honger van.?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 Vlammende verzinsels

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Inhoud is beschermd!