knagend verlangen

26 november vond er weer een bijeenkomst van Ewa-Nederland plaats. Tijdens deze bijeenkomst geven en ontvangen de aanwezigen feedback op de geschreven verhalen. Het was voor mij de tweede keer dat ik aanwezig was bij een bijkomst. Het was ook de tweede keer dat ik van meerdere mensen onder andere de feedback kreeg dat mijn verhalen nogal ‘staccato’ zijn en ik moet toegeven dat dit klopt. Soms doe ik dit bewust, maar veel vaker niet. Hieronder hetzelfde verhaal, nu met de verwerkte feedback.

Sabina komt thuis van haar werk en vindt de zilverkleurige enveloppe op de mat. Heel even denkt ze dat iemand dit jaar erg vroeg is met het versturen van kerstkaarten. In de enveloppe zit een dun programmaboekje, een toegangskaartje voor het theater en een klein, handgeschreven briefje.

‘Vanavond, het begint om acht uur. Zorg dat je er bent, in gepaste kleding.’

Geen groet, ook geen afzender. Ze leest de zwierige letters nog een keer. Het handschrift herkent ze niet en ze vraagt zich af wie haar dit stuurt en waarom. Ze vraagt zich ook af waarom de afzender denkt dat ze gebruik zal maken van het aanbod. Aan de andere kant, ze zegt al maanden tegen zichzelf dat ze een grote behoefte voelt uit haar routine te stappen. Soms kan ze hevig verlangen naar een doorbreking van haar prettige, maar soms ook saaie sleur van slapen, opstaan en werken.
Ze bekijkt het programmaboekje. Op de foto de actrice en acteur uit het stuk. Hem kent ze niet en haar? Was zij niet een soapsterretje? Een ondeugend, sprieterig schoolmeisje. Nu ziet Sabina een vrouw. Misschien geen vamp, maar overduidelijk een vrouw, in spannende kleding en met een uitdagende blik in haar ogen. De ogen van de acteur zijn vragend, misschien zelfs een beetje smachtend.
Ze leest de folder. Het bevat een korte cv van de acteurs en een beknopte beschrijving van het stuk. Buitenissig, donker en vol erotiek. De spanning roert zich in haar borst en ze leest nog een keer, met aandacht en hardop. Ze kan de woorden bijna op haar tong proeven.

In de dagelijkse werkelijkheid zijn we verstandige, nette burgers. Dat maakt het leven plezierig. Maar is ‘plezierig’ genoeg? Om met Vanda te spreken: ‘er knaagt iets achterin je hoofd. Iets wat iets anders wil.’ Over grenzen heengaan, jezelf verliezen in iets of iemand, bevrijd zijn van de beklemmingen van goed gedrag. Gevaarlijk, en juist daarom aantrekkelijk.

Het zijn de woorden van de regisseur en ze trekken haar over de streep. Ze weet niet wiel haar dit kaartje stuurt en waarom, maar Sabina zorgt dat ze er is. In gepaste kleding.

Ze gebruikt de foto als inspriratiebron en voelt zich een vrouw van de wereld als ze om half acht haar korte, zwarte cape om haar schouders slaat en naar buiten stap. De kou ontneemt haar de adem en ze voelt haar huid reageren op de gure wind. Het theater is vlakbij, maar toch nog tien minuten lopen en nu de stad in zand en puinhopen ligt, wordt het een uitdaging op haar hoge stiletto’s. Mannen in opvallende werkjassen kijken haar na en ze voelt hun ogen branden als ze hen met haar neus in lucht, passeert. De weg voor het theater is opengebroken en voorzichtig steekt ze over, terwijl ze de cap strakker over haar blote armen trekt. In de weerspiegeling van de hoge ramen ziet ze zichzelf en ondanks de kou blijft ze even staan. De rand van haar kousen en de bandjes van haar gordeltje worden door haar rok bedekt, maar als ze haar ene been voor het andere zet, komt alles voor een kort moment tevoorschijn. Ze ziet er niet alleen prachtig uit, ze ziet er sexy uit en lekker. Een heerlijke vrouw en meer vamp dan de actrice op de foto.

In de lobby van het theater is het aangenaam warm en ze wrijft over haar armen. Nieuwsgierig bekijkt ze de overige bezoekers. Ze glimlacht naar de vrouw achter de garderobe en geeft haar de zwarte cape. Ze krijgt er een metalen label voor terug.
Onderaan de brede, rode trap geeft ze haar ticket aan de man met een klein apparaat om zijn nek en ze wacht tot hij de ticket heeft gescand. Zijn blik glijdt langs haar heen. ‘U bent alleen?’
Sabina steekt haar kin naar voren. ‘Ja, ik ben alleen. Heb je het stuk gezien?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Misschien kunt u me vertellen hoe het was, na afloop?’
Ze zet haar voet op de onderste trede en kijkt hem aan. ‘Misschien. Bedankt.’
Heupwiegend loopt ze naar boven en ze is zich bewust van zijn ogen. Misschien ziet hij de blote huid onder haar rokje, misschien zelfs haar kanten slipje. Sabina gunt hem het uitzicht en vlak voor ze boven is, draait ze zich even om. Hij staart naar haar, met een smeulende blik in zijn ogen en zijn mond een beetje open. Ze werpt hem een kushandje toe en geniet van de kleur die over zijn wangen verschijnt.’

Bij de bar bestelt ze een glas wijn. Ze kijkt om zich heen of ze een bekend gezicht ziet. Ze zoekt de persoon die haar de enveloppe stuurde, de persoon die dit spel met haar wil spelen. Ze ziet de blikken van andere bezoekers. Nieuwsgierig, bewonderend en zelfs een beetje jaloers.
Sabina valt op. De anderen zien er gewoontjes uit. Ze zijn niet gekleed voor een avondje theater vol buitenissige, donkere erotiek.

Wanneer er omgeroepen wordt dat het stuk met vijf minuten gaat beginnen, zet ze haar glas op de bar en begeeft zich in de richting van het balkon. Het is er nagenoeg leeg. Bovenin zit een groepje van vijf mensen. Sabina glimlacht en zoekt haar rij. De stoelen zijn zacht en warm en de stof prikkelt de blote huid boven haar kousen. Ze zet haar voeten naast elkaar. Als ze zich ontspant, vallen haar knieën vanzelf een beetje naar buiten.

Het decor is kaal, bijna alsof het vergeten is en door de grote boxen in de ruimte klinkt het geluid van hevig stromende regen. Sabina rilt. De suggestie van het water maakt het meteen een paar graden koeler in de zaal.
Ze duwt haar rug in de stoel en legt haar handen in haar schoot terwijl ze naar het podium kijkt. Er verschijnt een man en heel even denkt ze dat hij nog wat laatste zaken in het decor controleert. Dan herkent ze de man van de foto. Hij ziet er gewoontjes uit en lijkt in niets op de smachtende man van de voorkant van het programmaboekje.
Sabina stoort zich aan het geroezemoes. Nog niet iedereen heeft door dat het spel al begonnen is en ze zucht als eindelijk het licht uitgaat en de stemmen verstommen.
De man is geagiteerd en danst met schokkende bewegingen over het podium, haast alsof hij de frustratie van zich af probeert te dansen. Wanneer hij onhandig een telefoon uit zijn colbert haalt, wordt de reden van zijn frustratie duidelijk. het is alsof hij zijn woorden tot haar richt. Hij klaagt over de onvrouwelijkheid van vrouwen en Sabina wil gaan staan. Ze wil hem wijzen op haar aanwezigheid. Op en top vrouw en korte metten makend met zijn generalisering. Niet alle vrouwen zijn vergeten hoe ze vrouw moeten zijn.

Ze wordt in het spel gezogen als ze de karakters leert kennen. Als ze het gevoel krijgt dat er steeds weer een nieuw personage uit de acteurs stapt. Ze schrikt van de felle donderslagen en lichtflitsen die de metamorfose lijkt te ondersteunen. Ze kan het onderhuidse verlangen over het podium voelen zinderen. De brutale, ordinaire Vanda ontpopt zich tot een godin die maar al te goed beseft aan welk spel ze haar tegenspeler onderwerpt. De wisseling van de rollen maakt dat de grens tussen realiteit en spel zeer vaag wordt. Sabina voelt het trekken in haar onderlichaam als de man vertelt over zijn tante-gravin. Hij vertelt over de afranseling met de berkentak die zij hem gaf terwijl twee bedienden hem vasthielden op de zachte bontstola van zijn tante. Ze kan de pijn en de vernedering die hij onderging bijna voelen. Net als zijn perverse verlangen naar een herhaling. Ze voelt de jaloezie wanneer hij met zijn polsen aan de overblijfselen van de vermeende verwarmingsbuizen wordt gebonden en volledig is overgeleverd aan de grillen van Vanda. Zijn Meesteres.

Lang nadat de lichten zijn uitgegaan en de acteurs verdwenen, zit Sabina nog in de zachte stoel. Haar ogen zijn gesloten en haar benen gespreid. De koele lucht tempert het verlangen dat ertussen brandt. Het is een verlangen naar volledigheid. Een verlangen naar toestemming om in volledige overgave te mogen knielen en de grond te mogen kussen. Een verlangen overgeleverd te zijn aan de genade van een ander. Een Meester of Meesteres. In de ogen van de buitenwereld een zelfstandige vrouw zijn en een plezierig leven leiden terwijl ze zich ondertussen verliest in de bevrijdende overgave naar iets, of iemand. Het is het verlangen naar helemaal niets meer hoeven zijn en haar vrije wil uit handen geven. Het is een hunkering naar pijn en vernedering die haar geschonken wordt in het besef dat het de enige, echte vorm van liefde is.
Ze voelt haar trillende begeerte naar die liefde, naar de scherpe pijn van de berkentak over haar naakte, smachtende huid. Ze voelt het verlangen naar de verlossing die haar gegeven zal worden. Een verlossing die haar misschien zelfs niet gegeven zal worden. Zij zal niet meer bepalen wat ze voelt en wanneer ze dat voelt. Ze zal alleen nog maar smachten en geven. Sabina weet dat een plezierig leven leiden bij lange na niet genoeg is.
Sabina is niet verbaasd als het zaallicht weer uitgaat en er plots zachte muziek uit de boxen klinkt. Ze kreeg die kaartjes niet zomaar. Ze is hier met een reden. Er is iemand die haar kent en weet van haar onderhuidse verlangen. Ze hoeft het niet te verbergen. Het is al gevonden.
Ze veert omhoog als weer een donderslag door de zaal klinkt. Een felle flits verlicht even het podium en ze ziet een lange man met scherpe gelaatstrekken. Zijn donkere stem die uit de boxen komt, past bij zijn gestalte. ‘Heb je genoten Sabina?’
Ze knikt en spreidt haar benen verder om het gevoel de ruimte te geven. Ze kent de man niet, maar ze weet dat het niet meer uitmaakt. Hij is haar Meester en in ruil daarvoor zal ze al zijn buitenissige eisen vervullen.
Zijn stem draagt haar als hij haar zegt haar verlangen te wekken. Haar handen strelen haar bovenbenen en glijden naar de warme kern waar het genot ontsloten zit. Ze weet niet of hij haar kan zien, maar ze vouwt zichzelf voor hem open en laat haar geile geur langzaam de ruimte vullen.

‘Kom bij me Sabina. Ik wacht op je.’
Met wankele benen en een hoofd vol zwaar verlangen verlaat ze de zaal. Ze zoekt de deur die haar naar het podium zal leiden. In de brede gang staat de man die eerder haar kaartje scande. Hij wenkt haar en opent een smalle deur. Zonder iets te zeggen duwt hij haar naar binnen. De deur valt met een zachte klik achter haar dicht.
Sabina volgt groene bordjes en loopt langs een kamer waar zachte en lachende stemmen klinken. De acteurs en de crew die een geslaagde voorstelling vieren?
In haar borst vlindert het nerveus. Haar eigen voorstelling moet nog beginnen.

De man staat nog op dezelfde plek en wenkt haar als hij haar ziet. Ze loop naar hem toe, met zelfverzekerde passen en heupwiegend terwijl ze in zijn ogen kijkt. Ze verliest zichzelf in de diepte en het is alsof ze naar hem toe zweeft. Wanneer ze voor hem staat, wijst hij naar de grond voor zijn voeten en ze knielt met haar gezicht naar hem toe.
‘Kus mijn voeten Sabina.’
Ze buigt en kust het glanzende leer van schoenen. Haar ademhaling schiet hoog in haar keel als hij zijn voet op haar hoofd zet en haar tegen de grond houdt. Sabina wacht, vraagt niets en sluit haar ogen. Haar hoofd wordt licht als ze langzaam alle besef van tijd verliest. Wanneer hij haar de vrijheid geeft weer omhoog te komen, krult het teleurgesteld in haar borst.
‘Draai je om en kijk naar de zaal.’
Sabina doet wat hij zegt en ziet de lege stoelen. Weer laat hij haar wachten.

Haast vanuit het niets pakt hij haar bij haar haren en hij trekt haar naar achteren. In een reflex gaan haar handen omhoog. Zijn stem is dicht bij haar oor. ‘Hoe was dat Sabina. Hoe was het om voor je ogen te zien gebeuren waar jij in het diepste geheim naar verlangt. Hoe voelde dat? Deed het pijn? Werd je verscheurd door haat en jaloezie?’
Ze stamelt en zoekt naar de woorden die haar gevoel omschrijven. Hij trekt harder aan haar haren. ‘Stil! Je spreekt alleen als ik je daar toestemming voor geef.’
Zachter gaat hij verder. ‘Werd je er geil van Sabina. Denk je dat jij dat zou kunnen zijn? Klopt je hoerige kut van geil verlangen?’
Hij duwt haar naar de grond en trekt haar rok omhoog. ‘Die maagdelijke kont van je, verlangt die naar de striemende slagen van een berkentak? Van een zweep? Van mijn handen?’
Zijn vlakke hand landt op haar huid en laat een gloeiende afdruk achter. En weer. En nog een keer. Sabina duwt haar billen omhoog. Hij lacht zacht. ‘Het is wie je bent Sabina. Het is jouw verlangen en het is geschapen voor het plezier en genot van anderen. Voor mijn plezier en genot.’
Zijn handen trekken ruw haar slip opzij en zijn vingers begraven zich in haar natte verlangen. Sabina kreunt als hij haar diep in haar buik beroert. ‘Geef me dat genot Sabina. Laat me zien wie je werkelijk bent.’
Hij stoot zijn vingers in haar en ze voelt het vocht heet langs de binnenkant van haar benen lopen als de spieren in haar buik samentrekken. Hij duwt haar verder naar de grond als ze omhoog probeert te komen en fluistert zacht. ‘Nat en toegankelijk, zoals ik mijn hoertjes graag zie. Voel en geef Sabina. Geef nu!’
De rauwe schreeuw die uit haar keel komt, valt stil tegen de hand die hij op haar mond duwt en hij trekt haar hoofd weer naar achteren. ‘Kijk naar de zaal Sabina en zie hoe je het publiek weet te bekoren.’
Ze opent haar ogen en ziet de mensen op de voorste rij. De acteur en de actrice, de man die haar kaartje scande en nog een paar gezichten die haar met begerige ogen aanschouwen. Ze gaan staan op, op het moment dat het spasme door haar lichaam trekt en applaudisseren net zo lang tot de man haar loslaat. Uitgeput valt Sabina aan zijn voeten. Hij zet een voet op haar schokkende lichaam en buigt voor het publiek.

‘Zie wie zij is en voel het genot dat zij geeft. Mijn hoer. Proef haar. Drink van haar en neem haar opdat het vuur in haar voor eeuwig zal blijven branden.’

Geschreven voor de bijeenkomst van 26 november van EWA-Nederland. Het thema voor deze bijeenkomst: ‘Iemand heeft een abonnement bij een schouwburg en bezoekt iedere premiere. De persoon komt daardoor ook bij ‘Venus’ terecht. Wat gebeurt er met hem / haar na afloop. Niets? Alles? Of zeer veel ertussenin.

Venus is de Nederlandse vertaling van het stuk Venus in Fur van David Ives dat in 2011 een daverend succes was op Broadway, New York. Roman Polanski ontving in 2013 lovende recensies voor zijn regie van de filmbewerking van het toneelstuk. Na opvoeringen in o.a. Canada en Australië is het stuk nu voor het eerst in Nederland te zien met de acteurs Jeroen Spitzenberger en Georgina Verbaan. De regie is van Johan Doesburg. Het stuk is nu exclusief in het DeLaMar Theater te zien.