levenslust

Met een loodzwaar gevoel opent Barend de glazen deuren van het hoge flatgebouw en met even zware voeten bestijgt hij de betonnen trappen. Zijn aktetas sleept hij achter zich aan en halverwege laat hij hem staan. Waarom zou hij hem meenemen. Hij heeft hem niet meer nodig. In zijn hoofd telt hij de stappen die hij maakt. Veertien voor elke trap, drie om naar de volgende te komen. Twaalf trappen. Als hij bijna boven is, is hij de tel kwijt en hij aarzelt. Getallen zijn altijd belangrijk voor hem geweest, en nu zeker. Hij heeft een grote behoefte te weten hoe vaak, hoe lang en hoe veel. Hij loopt drie treden naar beneden en haalt dan zijn schouders op. Het maakt niet meer uit. Niets is nu nog belangrijk.

Nog twee trappen. Achtentwintig treden en de stappen ertussen. Misschien nog een keer twintig als hij helemaal boven is. Hij weet het niet. Het gebouw is hoog en nieuw en staat als een glanzende pilaar tussen de oude gebouwen. Het is geen gezicht, maar alles moet altijd beter, nieuwer en vooral mooier. Het is een wereld waar hij buiten staat. Het past niet bij hem. Hij houdt niet van veranderingen en het lukt hem niet er in mee te gaan.
De deur bovenaan de trap is een nooduitgang en twijfelend blijft hij staan. Met een razende vaart rollen de afgelopen maanden door zijn hoofd. De reorganisaties op zijn werk, het nieuwe kantoor waar hij zijn weg maar niet kan vinden, het vertrek van Dinie. Zijn leven is in nog geen half jaar compleet op zijn kop gezet en hij wil het niet. Hij wil het gewoon niet. Barend duwt zijn vuisten tegen zijn slapen. Het heeft geen zin ertegen te vechten, maar aanpassen lukt hem ook niet meer. Het is klaar. Het hoeft niet meer. Hij wordt geleefd door het leven en dat kan nooit de bedoeling zijn geweest.

Hij opent de deur en zet zijn eerste stap op het grijze beton van het dak. De installatie van de airco zoemt zwaar en volgt het trage ritme van zijn hartslag. Barend is niet bang. Hij kent geen angst. Alles wat er in het leven op hem afkomt accepteert hij met een kalme gelatenheid. Angst zou betekenen dat hij moet vechten, of wegrennen. Hij kan het allebei niet. Hij heeft het nooit geleerd.
Barend loopt naar de rand van het dak en kijkt naar beneden. Hij ziet de smalle straat tussen de oude gebouwen. Er staan auto’s geparkeerd en de fietsen zijn in een rommelig hoopje tegen elkaar gekwakt. Hij hangt over de brede, betonnen rand en wordt duizelig. Heel even doet hij een stap naar achteren. Het is hoog, maar nog steeds is hij niet bang. Zijn leven is een aaneengesloten opsomming geweest van toevallige gebeurtenissen, beginnend bij zijn geboorte. Als hij doorgaat zal ook zijn dood een toevallige gebeurtenis zijn, iets waar hij geen controle over heeft. Hij zal oud worden en op een dag zal zijn hart gewoon stoppen met kloppen. Omdat het leven heeft besloten dat het lang genoeg heeft geduurd. Barend wil die keuze zelf maken en hij heeft besloten dat het vandaag moet zijn. Zijn dood zal niet toevallig zijn.
Hij klimt op de rand en kijkt weer naar beneden. Hij probeert zich voor te stellen hoe het voelt als hij springt.  Hij vraagt zich af of hij recht naar beneden zal vallen of dat de wind vat op hem zal krijgen. Hij is niet zwaar. Het liefst valt hij recht naar beneden op de smetteloze, lichtgrijze stenen. Hij vraagt zich af of het pijn zal doen en hoe lang het zal duren voor mensen het door hebben. Het is al laat. De kantoren zijn dicht en iedereen is naar huis, achter gesloten gordijnen. Hij vraagt zich af wie hem zal vinden en of hij in de krant zal komen. Even checkt hij zijn binnenzak. Hij voelt zijn portefeuille met daarin zijn identiteitskaart. Hij wil dat mensen weten wie hij is. Het zal een kort krantenbericht worden en een stille uitvaart.
Zijn ogen glijden langs de oude flatgebouwen. De meeste gordijnen zijn al dicht. Er zal niemand komen om hem tegen te houden.

Barend wankelt als hij plotseling een vrouw achter één van de hoge ramen ontwaart. Hij kan haar goed zien, en ze is naakt. Ze danst. Hij zet zijn voeten stevig op de betonnen rand en volgt haar bewegingen. Naakt verschijnt ze op het balkon met een wijnglas in haar hand. Met een lachje steekt ze het op naar het gebouw aan de overkant. Barend kan niet zien wie daar staat.
De vrouw slaat haar armen om haar eigen schouders en hij ziet haar vingers bewegen. Ze streelt zichzelf. In zijn borst begint het zacht te gloeien.
Even nadat ze weer in haar appartement is verdwenen hoort hij harde muziek. De klanken komen zijn kant op waaien. Het is een warm en vloeibaar ritme. Ze verschijnt weer bij het hoge raam aan de zijkant van haar balkon en ze legt de palm van haar hand tegen het glas. Met een vinger tekent ze lijnen op het raam. Barend volgt de bewegingen en hij ziet dat ze de omtrek van een persoon schetst. Hij vraagt zich af wie het is en of het een man of vrouw is. Misschien een geliefde, of zomaar een willekeurige buur die haar ziet dansen? Zoals hij haar ziet dansen. Is het kijken en bekeken worden, nu ook door hem? Zonder dat ze het weet. Zou ze hem kunnen zien? Zou ze schrikken?
Barend wil niet dat ze schrikt. Hij wil dat ze verder danst.

De vrouw gaat weer terug naar het balkon en toont haar lichaam zonder schaamte. Haar borsten zijn vrij voor zijn blik. Ze is mooi. Niet zoals in de tijdschriften. Ze is echter. Een levend lichaam met een kloppend hart. Zoals zijn eigen hart klopt van opwinding omdat hij haar ziet. Het is lang geleden dat hij een naakte vrouw zag. De laatste was Dinie en Dinie is niet mooi. Niet zoals deze vrouw.
Ze leunt tegen het metalen hekwerk en duwt haar heupen naar voren. Misschien is het een uitnodiging naar degene die naar haar kijkt. Misschien is het een uitnodiging naar hem. Dat moet wel. Ze heeft hem gezien en ze probeert hem met haar lichaam van het dak af te lonken.
Haar wijnglas staat vergeten op de rand van de balustrade en ze danst met minimale bewegingen. Ze legt haar handen op haar borsten en draait sensueel met haar heupen. Haar vingers knijpen in haar tepels en Barend voelt het bloed naar zijn kruis stromen en zijn erectie langzaam groeien. Het leven klopt enthousiast in zijn lul en met een gulzige begeerte omarmt hij het gevoel. Het is een nieuw gevoel.

Plotseling verdwijnt ze van het balkon. Barend kreunt even teleurgesteld, maar zijn hart maakt een sprong als ze weer voor de grote ramen verschijnt. Achter haar brandt fel licht en hij ziet een bed. Ze duwt even haar lichaam tegen het raam en gaat dan op haar knieën op het bed zitten. Haar handen strelen haar huid. Van haar schouders over haar borsten en naar haar buik. Met kleine schokjes voelt Barend zijn lul nog meer groeien als haar vingers tussen haar benen verdwijnen. Met zijn mond een beetje open ziet hij haar ademhaling versnellen en wanneer haar vingers weer tevoorschijn komen glinsteren ze vochtig. Ze draait zich om, duwt haar schouders in het matras en toont hem haar blanke billen. Haar benen zijn gespreid en haar vingers vervolgen de dans in haar intieme opening. Ze dansen op het ritme van de muziek die door haar balkondeur naar buiten waait. Hij vraagt zich af hoe ze zou voelen, hoe zijn handen over haar zachte huid zouden glijden en hoe zijn lul de plaats van haar vingers in zou nemen. Ze zou hem heet omsluiten. Heter dan zijn eigen hand hem kan omsluiten omdat hij soms de ontlading nodig heeft. Bij haar zou de ontlading echt zijn. Zijn bloed zou bonzend door zijn aderen stromen en hij zou voelen dat hij  leeft. Zoals hij het altijd heeft willen voelen.

Barend ziet hoe ze zichzelf naar een hoogtepunt brengt. Hij ziet de binnenkant van haar dijen vochtig worden en hij ziet de schokjes van haar onderlichaam. Hij slikt en streelt even voorzichtig langs de voorkant van zijn pantalon. Zijn erectie is  enorm. Er klopt zoveel leven in dat hij nu onmogelijk kan springen. Het vuur moet geblust voor hij springt, als hij al springt. Plotseling lijkt zijn leven er toe te doen. Het is een gevoel dat hij niet eerder heeft gehad en hij weet dat het door de vrouw op het bed komt. Zij doet dit voor hem. Ze roept hem en lokt hem.
Ze heeft zich weer omgedraaid en laat zich op haar knieën bij het raam vallen. Haar gezicht is roze van de opwinding en hij ziet haar glanzende ogen. Met haar tong gaat ze over het glas. Ze heeft hem gezien. Ze kijkt naar hem.
Barend houdt zijn adem in en kijkt nog één keer naar de grijze stenen in de diepte, dan stapt hij van de betonnen rand af. Hij loopt niet, hij rent. Door de deur die het dak van het trappenhuis scheidt en langs de betonnen trappen, waar hij soepel over zijn aktetas springt, naar beneden.
Hij kijkt omhoog naar het flatgebouw, zijn ogen zoeken en tellen. Zes hoog, het tweede raam. Twaalf trappen, net als zijn eerdere gang naar boven. Zijn voeten vliegen en zijn hoofd is licht van geluk en  ingehouden opwinding. Hij staat in een lange, lichte gang en telt de deuren. De tweede deur van de andere kant, de tiende vanaf deze kant. Naast de deur een kleine, plastic bel met een witte knop. Hij drukt erop en hoort de lage zoemer. De muziek komt hem warm tegemoet, hij heeft goed geteld. Getallen zijn belangrijk voor hem en nu hij voor de juiste deur staat, weet hij dat het zo heeft moeten zijn. Hij is nog niet klaar met het leven. Het leven is nog niet klaar met hem. De vrouw achter de deur is het bewijs. Barend hijgt onder zijn hervonden levenslust. Zijn erectie staat nog steeds.

De deur gaat open, niet langzaam, maar ineens en helemaal. Ze staat voor hem, naakt en blozend, een scheef lachje rond haar lippen. Barend doet een stap naar voren. Haar ogen worden groter. Hij pakt haar bij haar armen en duwt zijn mond op haar lippen. Met zijn voet schopt hij de deur achter zich dicht. De muziek gaat in zijn lichaam zitten en hij voelt haar hitte als hij haar achteruit richting het rommelige bed dringt. Zijn mond laat haar niet los en hij wringt zijn broek open. Kreunend haalt hij zijn erectie tevoorschijn en hij laat zich bovenop haar op het bed valt. Hij vindt  haar hete, vochtige opening en bijna vanzelf glijdt hij bij haar naar binnen. Ze slaakt een kreet in zijn mond. Met zijn heupen stoot hij zich dieper in haar hitte. Hij laat haar mond los en kijkt door het raam. Hij ziet de plek waar hij eerder nog stond. Het is een heel leven geleden.
Ze legt haar handen tegen zijn borst. Hij pakt haar polsen en duwt ze naast haar hoofd in het matras. Hij hijgt en stoot nieuw leven door zijn aderen. Haar dans die hem een glimp van dat nieuwe leven liet zien. Barend lacht gelukzalig en werpt zijn hoofd in zijn nek. Aan de overkant ziet hij het grote raam, de verbijsterde, naakte man tegen het glas. Hij voelt hoe haar hitte hem omsluit en blijft met natte geluiden in haar stoten. Hij gromt en grijnst naar de overkant. De sensuele, hete dans was niet voor die man. Hij was voor Barend. Alleen maar voor Barend. Zodat hij zou voelen dat er nog zoveel meer is om voor te leven.

Ik schreef dit verhaal voor Thewa # 19 – Onbedoeld voyeurisme – van Ewa-Nederland. Een tijdje terug schreef ik ‘in blik gevangen’ voor een verhalenwedstrijd. Ik vond het thema van januari een perfecte uitdaging om dat verhaal met een twist in ‘Levenslust’ te laten terug komen. Oordeel zelf maar of het is gelukt.