Tag: bijeenkomst (Pagina 2 van 2)

De seksslaaf

27 september 2017 / Sanna / 1 reactie

Patty

Lieve Boris,
Mijn cel is ongeveer vier vierkante meter. Dat is niet zoveel, zeker niet vergeleken met mijn schrijfkamer thuis. Ik heb het ermee te doen, ik gebruik nu de hele ruimte als mijn bureau. Op de betonnen vloer en het dunne matras van mijn krakkemikkige bed liggen overal met potlood beschreven blaadjes, zoals je van mij gewend bent.
Ik schrijf je omdat we elkaar nog steeds niet hebben gesproken sinds het proces. Is dat omdat je niet durfde, na alles wat er is gebeurd? Ik snap dat wel, het is ook niet niks natuurlijk.

Ik slaap moeizaam hier. Niet alleen omdat ik met regelmaat gekrijs, gekreun en gehuil door de eindeloze witte gangen hoor galmen, maar ook omdat ik er steeds aan terugdenk.
Ja, ik kan helder denken nu, dat is een zegen en een vloek. De eerste weken was het afkicken verschrikkelijk, maar nu ik nuchter ben en het verlangen naar mijn roze pilletjes is afgenomen, word ik bestormd door herinneringen en inzichten. Het houdt me wakker.

Weet je nog Boris, weet je nog die keer dat je naar me toesloop toen ik in diepe concentratie achter mijn bureau zat? Ik zie het allemaal zo levensecht voor me, dat ik soms twijfel of je er echt bent of dat het alleen een naschok is van het universum – rimpelingen van dingen die lang geleden zijn gebeurd. Alsof ze nu pas bij me binnenkomen. Ik heb je tekort gedaan Boris. Ik had je toen moeten zien zoals ik je nu zie. Wat snak ik naar die tijd en wat zou ik het nu anders doen, maar ja, achteraf is het makkelijk praten. Lees verder

Een leger van liefde

27 juli 2017 / Sanna / 3 reacties

Je zei dat je je veilig voelde bij mijn lach en dat je er een warm gevoel van kreeg, dus ik lachte, maar eigenlijk was ik doodsbang. De hele tijd.

~

Als de witte lichten van de elektromagnetische pods verder de stad in verdwijnen en het constante salvo van de zware mitrailleurs is afgezwakt, verlaat Vico zijn schuilplaats.
Gebouwen zijn ingestort of staan op instorten, hele wegen zijn weggeslagen en de bruggen die de smalle eilanden met elkaar verbonden, zijn gewoon verdwenen. Overal liggen lichamen, van burgers en soldaten en de lucht is dik en donker. Vico raapt een zwaar machinepistool op, hangt het over zijn schouder en volgt het lawaai en de lichten naar het centrum. Hij laat zich op de grond vallen, wanneer er een ijselijke kreet door de lucht klinkt. Boven zijn hoofd vliegt een enorme vogel, een gedrocht van loshangende, rode stukken vlees en verschroeide veren. Hij heeft ze eerder gezien, deze en andersoortige wezens. Ze leven op de uitgestrekte vlaktes rond de stad waar ze zich voeden met elkaar en met de angst van gestrande reizigers of waaghalzen. Nu komen ze af op de geur van angst en verderf in de stad. Het zijn moordwapens zonder orders, aaseters. Ze kiezen geen kant. Het is de wil om te overleven en die is sterker dan welk bevel dan ook.

Met trage slagen van de grote vleugels suist het beest over zijn hoofd, richting het amfitheater, richting geluiden die duiden op gevechten. Vico krabbelt overeind. Wie daar ook vechten, ze zijn niet opgewassen tegen een beest als dit. Niet als ze niet weten wat zijn zwakke plek is. Vico weet dat wel. Rennend gaat hij achter het beest aan. Lees verder

Collega’s ontmoeten

1 juni 2017 / Sanna / 1 reactie

1 oktober 2016 arriveerde ik rond 12:00 met zwetende handpalmen en een gespannen gevoel bij lunchcafé boslust in hartje Utrecht. Ik zou voor de eerste keer aanwezig zijn bij een workshop van Ewa-Nederland. Deze workshops vinden elke twee maanden plaats en zijn er voor schrijvers én lezers van erotica. Voorafgaande aan deze workshop kun je op de site van Ewa-Nederland een verhaal linken dat je hebt geschreven, zodat de overige aanwezigen hun feedback hierop kunnen voorbereiden. Lees verder

Voorbij, tot het weer begint

13 mei 2017 / Sanna / 1 reactie

Onrustig heeft Gwynn haar ogen op het verkeer gericht en bij iedere auto die de bocht om komt, krult het nerveus in haar maag. Ze rilt en duwt de kraag van haar jas omhoog om zichzelf te beschermen tegen de gure wind. Haar hart maakt een kleine sprong wanneer eindelijk de donkergrijze Maserati van Olivier aan komt rijden. Hij parkeert strak tegen de stoeprand en zwaait het portier voor haar open. Hoewel het te donker is om hem te kunnen zien, weet ze dat hij naar haar kijkt. Ze aarzelt kort, trekt haar schouders naar achteren en stapt in de behaaglijk warme auto. Lees verder

Vrouw van de toekomst

17 maart 2017 / Sanna / 6 reacties

Aloka glimlacht als ze voelt hoe de prettige roes over haar lichaam valt. Ze zucht gelukzalig en haast automatisch versnelt ze haar tempo. Ze weet dat het komt doordat ze eindelijk weer buiten mag trainen. Op de baan rent ze zoveel fijner dan binnen op de band. Het is alsof ze hier veel meer het uiterste van zichzelf kan vragen. Juist hier, in dit eeuwenoude stadion waar al zoveel atleten haar voorgingen.
In haar oor klinken twee korte piepjes en weer verhoogt ze haar snelheid. Het stadion flitst aan haar voorbij en de roes wordt zwaarder. Bovenin de hoge, verwaarloosde tribunes en langs de baan lopen beveiligers in donkerblauwe jassen. Toen ze hier arriveerde, liep er nog een andere atleet op de baan, maar hij verdween nog voor ze klaar was met haar warming-up. Trainen doe je alleen. De beste zijn ook. Als ze dit jaar het olympisch record weet te verbreken, zal niemand haar ooit nog vergeten. Haar naam zal letterlijk in de sterren geschreven staan, naast alle andere, grote namen. Het is een mooie bijkomstigheid, maar Aloka rent om de lichte bedwelming die altijd weer bezit van haar neemt. Het geeft haar elke keer het gevoel dat ze boven zichzelf uitstijgt en dat er zoveel meer is dan dat wat het systeem haar toestaat te ervaren. Lees verder

knagend verlangen

18 november 2016 / Sanna / 2 reacties

venusverhaal 26 november vond er weer een bijeenkomst van Ewa-Nederland plaats. Tijdens deze bijeenkomst geven en ontvangen de aanwezigen feedback op de geschreven verhalen. Het was voor mij de tweede keer dat ik aanwezig was bij een bijkomst. Het was ook de tweede keer dat ik van meerdere mensen onder andere de feedback kreeg dat mijn verhalen nogal ‘staccato’ zijn en ik moet toegeven dat dit klopt. Soms doe ik dit bewust, maar veel vaker niet. Hieronder hetzelfde verhaal, nu met de verwerkte feedback.

Sabina komt thuis van haar werk en vindt de zilverkleurige enveloppe op de mat. Heel even denkt ze dat iemand dit jaar erg vroeg is met het versturen van kerstkaarten. In de enveloppe zit een dun programmaboekje, een toegangskaartje voor het theater en een klein, handgeschreven briefje.

‘Vanavond, het begint om acht uur. Zorg dat je er bent, in gepaste kleding.’ Lees verder