Nog lang nadat de voordeur achter Soumia is dicht gevallen blijft Wouter staan zoals ze hem heeft achtergelaten. Hij is overweldigd door de stilte om hem heen en in zijn hele wezen. Hij heeft zich altijd ver van drugs gehouden, maar kan zich nu voorstellen hoe het moet voelen. De high, de rush en het gevoel even compleet van de wereld te zijn. Het gevoel van totale verlatenheid nu de oorzaak van die rush niet meer bij hem in de buurt is. Hij spits zijn oren naar geluiden die erop wijzen dat ze terugkomt. Het blijft stil.
Zijn polsen knakken als hij er ronddraaiende bewegingen mee maakt en het is alsof het touw er nog omheen zit. Het gevoel veroorzaakt een klein schokje in zijn stijve, nog steeds pijnlijke lul.
De pijn verandert als hij overeind komt en de plug die Soumia hardhandig bij hem naar binnen heeft geduwd in zich voelt bewegen. Prettig en tegelijk weerzinwekkend. Hij zou het niet prettig moeten vinden. Lees verder
Tag: diepgang (Pagina 1 van 2)
Het huis is donker en stil als hij thuiskomt. Hij vindt het prettig om op die manier thuis te komen. Janaila weet dat. Het geeft hem de even de gelegenheid om de dag van zich af te schudden. Zijn werk, de zorgen om zijn moeder en zijn familie en nu ook de gedachten aan Zoë. Hij wil haar de zijne maken. Niet zoals hij Janaila de zijne heeft gemaakt. Dat kan hij niet. Janaila is van hem, hij is van haar. Wat Zoë in hem losmaakt, voelt bezitterig. Hij weet dat het komt door wat hij die eerste keer had gezien. Een bijna natuurlijke onderdanigheid naar die man. Hij moest haar wel tegen hem beschermen. Zo heeft hij het ook aan Janaila uitgelegd. Ze vond het vervelend toen hij haar over Zoë vertelde. Maar het moest, hij kon niet anders. Lees verder
Ze voelt haar voeten wegzakken in de slijmerige modder en een beetje verwonderd kijkt ze er naar. Het komt omhoog zetten tussen haar blote tenen door, donkergrijs, bijna blauw, als een dikke drab. De kille wind blaast de geur van rottend blad in haar neus. Er vallen koude druppels op haar blote schouders. Donna kijkt omhoog naar de kale takken boven haar hoofd. De lucht is grauw, met zwarte wolken. Het heeft geregend, het gaat vast nog meer regenen. Ze zal het nog kouder krijgen. Lees verder
Adnan sluit de deur achter Valerie, klikt het lampje ernaast aan en ze kijkt rond in de kleine kamer. Er is geen raam, enkel een klein ventilatierooster. Een kleine tafel tegen de wand tegenover de muur met daarop dikke kaarsen in een groepje en een schaaltje met wierook. Op de grond ligt een kleed en diverse, zachte kussens.
Het is niet helemaal wat ze zich had voorgesteld, toch bonkt haar hart. Adnan staat dichtbij haar, ze voelt de warmte van zijn huid en ziet de fijne rimpels bij zijn ogen. Ze is niet eerder zo dicht bij hem geweest en nog nooit eerder zo dicht bij een andere man dan Raymond. Onder zijn linkeroog trilt een spiertje en hij kijkt haar aan. Valerie houdt haar adem in.
‘Weet je zeker dat … misschien moeten we … wat is dit voor een kamer?’
Adnan lacht. ‘Vroeger was dit het tweede toilet, nu is het mijn meditatiekamer.’
Valerie knikt zenuwachtig.
‘En hier wil je … komt Naomi hier ook?’
‘Natuurlijk komt ze hier ook. We mediteren hier vaak samen, soms alleen. Zelfs Farid komt hier, hij zegt dat het hem rustig maakt. Ik heb niet het alleenrecht op deze kamer.’
‘En wat doe ik hier nu?’ Lees verder
Misleidende belofte
Seth draait zich op zijn rug en vouwt zijn handen achter zijn hoofd. De vrouw naast hem gaat op de rand van het bed zitten, haar haren hangen in een wilde kluwen op haar naakte rug. Ze kijkt hem met een lachje aan.
‘Toilet, ik moet piesen als een paard.’
Hij zegt niets, zijn ogen volgen haar als ze opstaat en verdwijnt in de badkamer. Het geluid van haar blote voeten op de tegels, de toiletbril. Kunststof op porselein. Hij hoort haar plassen, klaterend. Goudgele urine in het wit van de pot.
‘Moet jij ook?’
Hij geeft geen antwoord en slaat zijn benen uit het bed, strekt zijn rug. Het blauwe lampje van zijn telefoon knippert. Een gemiste oproep of een bericht. Drie berichten. Hij leest, knikt en begint zich aan te kleden. De vrouw komt terug. Lees verder
Minder dan niets
Wouter begrijpt het niet. Soumia is vaker streng en hooghartig, maar vanavond lijkt het anders. Haar zachtheid die er altijd wel een beetje door weet te schemeren voelt hij niet. Achter haar hooghartigheid zit een bepaalde boosheid, een woede en hij vindt het niet geruststellend. Niet eerlijk ook. Ze heeft geen reden om boos te zijn. Hij doet wat ze van hem verlangt, ze kan op z’n minst zijn aanwezigheid erkennen.
De plug brandt, zoals het ding kan doen als Soumia hem bij hem inbrengt. Toch is het anders. Zijn lid hangt slap en werkeloos. Hij schaamt zich ervoor en nog steeds heeft Soumia hem niet aangekeken en geen woord gezegd. Weer kruipen de minuten voorbij. Soumia staat op en loopt langs hem naar de doos met attributen. Ze controleert de zweep, de blinddoek, haalt met een minachtend gesnuif het slipje dat hij in de doos bewaart omhoog.
Misschien had hij het niet moeten bewaren … misschien had hij het terug moeten geven … misschien … Lees verder
Kruidig en zoet
Ze zit naakt en in de ontvangende positie voor hem op het bed. Open, zoals hij het wil. Over haar billen lopen licht striemen, ze onderging het zonder geluid en nu wacht ze. Hij ziet de afdruk van het touw in haar liezen en over haar polsen. Ze was overgeleverd aan zijn wil, zonder overgeleverd te zijn. Zij wil het ook en alleen daarom kan hij doen wat hij wil en hoe hij het wil.
Haar hoofd ligt op het kussen, haar armen ongebonden naast haar hoofd. Hij hoeft haar niet meer vast te binden, niet wanneer ze bij hem in bed is. Het is waar ze wil zijn.
Hij gaat achter haar staan. Ze verplaatst haar knieën verder uit elkaar en duwt haar billen omhoog. Ze is klaar om hem te ontvangen. Lees verder
IJdelheid
Het gaat zoals Donna verwacht. Alex is in tranen en doet tientallen beloftes.
‘Ik heb je nodig Donna. Als jij weggaat.’
Donna zegt niet dat ze niet weg zal gaan. Ook niet dat ze het wel doet. Donna heeft haar niet nodig, Alex heeft haar ook niet nodig. Niet zoals ze zegt.
Maar het gevoel dat Alex haar geeft, het idee dat ze niet zonder haar kan en hoe ze haar dat laat zien en laat voelen. Met haar handen, haar mond en haar lijf.
Als Alex slaapt, gaat ze uit bed. Haar lichaam is verhit, haar hoofd ook. Het is geen prettige hitte.
Ze doet de deuren van het balkon open en laat de droge decemberkou naar binnen. Met haar bloten voeten staat ze op het kille beton. De stad is beneden haar met de geluiden die daarbij horen.
De kou prikkelt haar huid en doet pijn in haar borst als ze de lucht diep inademt.
De herinneringen, aan haar jeugd, haar vader. Ze waren er niet. Ze waren er nooit. Donna stond er nooit bij stil.
Ze denkt aan de woorden van Jacob.
‘Mensen die hun herinneringen het liefst tegelijk met de dode begraven.’ Lees verder
Populair
pittig proza
Bijeenkomsten
Lid van
Oktober 2020 – 8ste plaats in:
© 2021 Vlammende verzinsels
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Wat zeggen anderen …