Tag: prikkelzinnen

Wellustig

10 april 2019 / Sanna / 1 reactie

Het papier maakt een droog, wat knisperend geluid als ze de bladzijde omslaat. Met de top van haar wijsvinger gaat ze langs de rand van de pagina. Het snijdt in haar huid en langzaam verschijnt er een druppel helderrood bloed uit het dunne sneetje. Karina kijkt er naar, stopt haar vinger in haar mond en leest verder. Lees verder

Mooie man

13 maart 2019 / Sanna / 4 reacties

De tafel in de keuken is feestelijk gedekt, een vaas met rode bloemen in het midden. Maarten grijnst.
‘Je maakt niet elke dag promotie. Ik had het gisteren willen vieren, maar …’
De rest van zijn zin slikt hij in, maar ik weet wat hij wil zeggen. Gisteren was ik er niet, en de avonden ervoor ook niet. Niet leuk, maar deze promotie komt met nieuwe, hele andere verantwoordelijkheden. Ik zeg niets en sla mijn armen om hem heen. Verlangend duwt hij zijn lippen op mijn mond. Mijn hoofd is er niet bij. Het enige wat zich aan me opdringt is de gedachte dat ik straks niet moet vergeten mijn make-up bij te werken. Lees verder

Glijmiddel en behang

14 november 2018 / Sanna / 1 reactie

Het flauwe licht van zijn bedlamp werpt een zacht schijnsel over de gebloemde lakens. Erik klapt zijn boek dicht en doet zijn leesbril af. Marja ligt op haar zij, met haar rug naar hem toe. Ze slaapt nog niet. Hij laat zijn hand onder de dekens glijden en streelt haar billen. Ze zucht, draait zich met een glimlach naar hem toe en pakt zijn hand.

‘Slaap lekker, lief.’

Hij knipt de lamp uit en gaat tegen haar aan liggen, zijn vingers trekken denkbeeldige lijnen over haar lichaam en verbinden de sproeten die hij nu niet kan zien, maar waarvan hij weet dat ze er zijn.
Marja zucht nog een keer.

‘Welterusten Erik.’

Zijn vingers staken hun strelende ontdekkingstocht. De beginnende zwelling in zijn pyjamabroek verdwijnt. Hij gaat op zijn rug liggen. Lees verder

Vorstelijk royaal

15 september 2018 / Sanna / Geen reacties

De nachten zijn zwart en als de maan het af laat weten is de duisternis zo volkomen dat niemand zonder flambouw zijn huis verlaat, al komen de meesten niet eens in de verleiding om naar buiten te gaan. De nacht is het domein van de duivel, het rijk van het kwaad.

Niet voor de jonge koning. De nacht wijkt voor zijn opkomst en hij doet er alles aan om opzien te baren, juist tijdens het wolfsuur. Vuurpotten en fakkels leggen een dromerige gloed over het decor van hoge buxushagen, fonteinen en paden van fijn grind. Lange tafels buigen door onder de last van wildbraad, taarten, wijnen en likeuren. Lees verder

De eerste om te dansen

18 mei 2018 / Sanna / Geen reacties

De laatste tonen van het strijkorkest dansen door het auditorium en laten het publiek achter in ademloze vervoering. Voor een moment heerst er absolute stilte, dan barst een daverend applaus los. De frêle ballerina op het podium komt uit haar slotpositie en trippelt hoog op haar tenen dichter naar de zaal om de staande ovatie in ontvangst te nemen. Haar borst gaat snel op en neer en haar bloed bonst zwaar in haar vermoeide benen. Mensen roepen haar naam en ze glimlacht als vanaf de balkons bloemen naar haar toe worden gegooid. Rode en witte rozen, prachtige lelies en één enkele iris. Haar glimlach wordt breder als ze de donkerpaarse bloem ziet liggen, maar ze blijft staan en wacht tot haar collega’s van het corps de ballet zich bij haar op het podium voegen. Met een sierlijke buiging bedanken de dansers het publiek en pas als de toneelgordijnen dichtschuiven, raapt ze de paarse bloem op. Ze duwt haar neus tegen de kroonbladeren. De zoete, houtachtige geur brengt haar terug naar haar jeugd in het kleine dorp aan de voet van de El Huérfano berg en ze denkt aan het verhaal dat haar moeder haar vertelde op de dag dat ze het dorp verliet om haar droom te volgen. Lees verder