Haar onrust groeit en doelloos rijdt ze door de langzaam ontwakende stad. Het bezoek aan Donna en haar man heeft haar niet geholpen. Integendeel. De reactie van Seth heeft haar alleen onrustiger gemaakt. Wat weet hij van Berlijn? Was hij daar ook? Maar ze droeg een masker? Hoe kan hij weten dat …
Ze schudt haar hoofd. Zo groot kan het toeval niet zijn. Maar hoe dan? Kent hij Javier? Heeft hij het hem verteld?
Even maakt de onrust plaats voor woede. Javier heeft het recht niet. Hij heeft haar duidelijk laten merken hoe hij over Minggus denkt en dat hij haar bij hem uit de buurt wil houden, maar hij heeft het recht niet met anderen te praten over Berlijn. Zoë zal het Minggus zelf vertellen en ze zal hem alles vertellen. Als ze hem weer ziet. Lees verder
De ene dag gaat geruisloos over in de andere en haar wereld is gekrompen tot het kleine huis van Vadit, de tuin eromheen en de kassen en bossen erachter. Regelmatig denkt ze terug aan de avond van het ongeluk en haar angst dat hij haar niet zou accepteren. Vadit heeft haar geaccepteerd, volledig. Soms zo volledig dat hij lijkt te vergeten dat ze er is. Hij gaat zijn eigen gang en laat haar ook haar eigen gang gaan. Het zint haar niet. Ze heeft aan zichzelf toegegeven dat ze hem nodig heeft en nu wil ze ook dat hij in de buurt is, of in elk geval weten waar hij is. Zelfs dat geeft hij haar niet. Het maakt haar rusteloos en nu haar ogen met de dag scherper worden, besteedt ze haar uren aan kleine wandelingetjes die haar lichaam uitputten, maar de stroom aan gedachten in haar hoofd meer en meer de ruimte geven. 
Seth kijkt op zijn horloge en bonkt met zijn voet op de onderste tree van de trap.
Wanneer Jacob terug komt praat hij over de wensen van de familie en wat ze van de foto’s van Donna verwachten. Zijn woorden vullen de leegte en als hij stil is en zonder Donna aan te kijken aan de administratie begint, ervaart ze voor het eerst hoe zwaar stilte kan wegen. Ze wil iets zeggen, maar ze weet niet wat. Wat Albert haar vertelde, en nog veel meer wat hij haar niet vertelde, het houdt haar bezig. 
Verontschuldigend kijkt Raymond zijn klant aan en hij haalt zijn telefoon uit de binnenzak van zijn jasje. ‘Het spijt me, ik zal hem meteen uitzetten.’
Mara stribbelt tegen. Mireille sist dat ze stil moet zijn en duwt het meisje voor zich uit, de trap af naar de kelder. Ze hoort de stemmen van Maria en Julien. Maria vloekt.
Nog lang nadat de voordeur achter Soumia is dicht gevallen blijft Wouter staan zoals ze hem heeft achtergelaten. Hij is overweldigd door de stilte om hem heen en in zijn hele wezen. Hij heeft zich altijd ver van drugs gehouden, maar kan zich nu voorstellen hoe het moet voelen. De high, de rush en het gevoel even compleet van de wereld te zijn. Het gevoel van totale verlatenheid nu de oorzaak van die rush niet meer bij hem in de buurt is. Hij spits zijn oren naar geluiden die erop wijzen dat ze terugkomt. Het blijft stil.
Het huis is donker en stil als hij thuiskomt. Hij vindt het prettig om op die manier thuis te komen. Janaila weet dat. Het geeft hem de even de gelegenheid om de dag van zich af te schudden. Zijn werk, de zorgen om zijn moeder en zijn familie en nu ook de gedachten aan Zoë. Hij wil haar de zijne maken. Niet zoals hij Janaila de zijne heeft gemaakt. Dat kan hij niet. Janaila is van hem, hij is van haar. Wat Zoë in hem losmaakt, voelt bezitterig. Hij weet dat het komt door wat hij die eerste keer had gezien. Een bijna natuurlijke onderdanigheid naar die man. Hij moest haar wel tegen hem beschermen. Zo heeft hij het ook aan Janaila uitgelegd. Ze vond het vervelend toen hij haar over Zoë vertelde. Maar het moest, hij kon niet anders. 
Wat zeggen anderen …