Verbonden

Juliëtte raakt snel gewend aan de stille aanwezigheid van Malike en na twee weken is het alsof ze er altijd is geweest. Elke avond roept ze haar bij zich zodat het meisje haar kan helpen met haar avondritueel en elke avond verkent ze de zachte, vochtige plooien van haar meisjesachtige lichaam met haar vingers en haar tong. Veeleisend is Juliëtte nog niet geweest, enkel teder en liefdevol. Ze heeft Malike niet meer met haar gasten gedeeld, maar de slaafse volgzaamheid waarmee het meisje zich om haar heen beweegt, vertelt haar dat ze alles van haar zou kunnen vragen. Ze houdt zich echter in. Nu nog wel.

Wanneer ze voor een aantal dagen naar het buitenland vertrekt, roept ze Malike bij zich.
‘Je hebt recht op vrije tijd popje. Ik ben de komende dagen naar Barcelona. Maak gebruik van die gelegenheid en bezoek je familie en vrienden. Ik verwacht je hier als ik weer terugkom.’
Malike kijkt met grote ogen naar haar op. ‘Mag ik met u mee, mevrouw?’
Juliëtte glimlacht en schudt haar hoofd. ‘Dit feest is niet geschikt voor jou, nog niet.’
‘Ik leer snel mevrouw.’
‘En ik zei nee, popje. Maak gebruik van de vrije tijd die ik je geef.’
Malike steekt haar kin naar voren. ‘Als u het goed vindt, blijf ik liever hier mevrouw. Ik kan hier zijn wie ik wil zijn.’
‘En dat is?’
‘Helemaal niemand mevrouw. Ik voel me hier prettig en op mijn plek. Stuur me alstublieft niet weg, ook niet voor even.’
Juliëtte knikt. ‘Prima, als dat is wat je wenst, maar de regels blijven onveranderd, ook in mijn afwezigheid en je legt verantwoording af aan Othman, bij alles wat je doet. Hij is de jongste niet meer en hij kan je hulp goed gebruiken.’

Ze stuurt haar weg en roept Othman bij zich. Nog voor de klanken van het koperen belletje zijn verdwenen, staat hij al in haar kantoor. ‘Frau d’Holbach?’
‘Malike wenst hier te blijven tijdens mijn afwezigheid. Maak daar gebruik van en zet haar aan het werk. Je weet wat er moet gebeuren?’
Hij knikt. ‘Natuurlijk Frau d’Holbach. Alles zal klaar zijn wanneer u terugkomt, u kunt op mij vertrouwen.’
Ze glimlacht. ‘Dat weet ik Othman. Ik ben helemaal nergens zonder jou.’
Er verschijnt een trotse gloed in zijn ogen en met een kleine buiging verlaat hij het kantoor.

*

Als Juliëtte na vier dagen terugkomt van haar korte trip, zijn de grote zaal en de kleine lounges op de benedenverdieping in Romeinse sferen gebracht. De kamers zijn aangekleed met replica’s van plafondhoge, marmeren zuilen. Langs de muren hangen witte doeken en klimmen sierlijke druivenranken. In de grote zaal staan her en der brede divans met kleurige kussens zodat haar gasten zich vanavond over kunnen geven aan ontspanning en vermaak. Juliëtte knikt tevreden naar Othman.
‘Je hebt jezelf weer overtroffen. In de keuken ook alles op schema?’
‘Uiteraard Frau d’Holbach.’
‘Heel goed en Malike?’
‘Op haar kamer, zoals u hebt opgedragen.’

Het meisje wacht, naakt en schoon op haar komst. Ze staat op als Juliëtte binnenkomt.
‘Mevrouw. Hoe was uw reis?’
‘Prima popje, dank je. Kom hier. Vanavond zal ik je introduceren.’
Malike stelt geen vragen en schikt zich, als altijd, volgzaam, maar Juliëtte ziet de verwachtingsvolle glans in haar ogen en glimlacht. Ze drapeert een crèmekleurige doek rond het ranke lichaam en bindt het met een eenvoudig stuk touw samen, maar wel zo dat haar borsten en billen vrij blijven. Ze bepoedert haar huid tot het een wasachtige gloed krijgt en met een dun kwastje brengt ze donkerrode rouge aan op Malike’s tepels. Ze gebaart dat het meisje moet gaan zitten en haalt een klein doosje uit haar jaszak.
‘Dit zijn speciale lenzen en ze zullen een grote bijdrage leveren aan jouw beleving van de avond. Wil je dat ik ze bij je in doe?’
Malike knikt en heft haar gezicht op naar Juliëtte. Voorzichtig plaatst ze de dunne, flexibele schijfjes in haar ogen. Malike knippert.
‘Ik zie niets mevrouw.’
‘Precies popje. Dat is ook de bedoeling.’

Juliëtte brengt haar naar de grote zaal en plaatst haar op een laag, smal podium waar ze haar positioneert tegen een halve zuil. Ze buigt zich naar Malike toe en fluistert zacht.

‘Je zegt dat je helemaal niemand wilt zijn. Na vanavond zul je weten wat dat inhoudt. Misschien dat je in het vervolg je woorden dan zorgvuldiger zult kiezen, misschien ook niet. De tijd zal het leren. Je spreekt niet, ook niet als je wordt aangesproken en je blijft hier staan, tot ik je weer kom halen. Is dat duidelijk?’

Juliëtte laat Malike staan en bekijkt haar van een afstandje. Ze ziet eruit als een standbeeld, een porseleinen pop. Blind en zonder wensen, verlangens of woorden. Een ding. Een niemand.

Ze geeft Othman de opdracht bij het meisje in de buurt te blijven.

‘Let op haar en noteer iedere misstap die je ziet, hoe klein ook, maar je grijpt niet in. Het wordt tijd dat Malike ons laat zien uit wat voor een hout ze echt gesneden is en wat haar beloftes waard zijn. Ik kom haar straks halen.’

Haar butler knikt en slaat zijn ogen neer als ze hem aan blijft kijken. Teder legt ze haar hand tegen de zachte gerimpelde huid van zijn wang.

‘Wees gerust Othman, ik ben niet vergeten welke dag het vandaag is. Let op ons nieuwe meisje en vannacht zal ik je belonen voor jouw trouwe gedienstigheid.’

Ze ziet een siddering door zijn lichaam trekken en voelt haar tepels hard worden. Met een glimlach loopt ze bij hem weg. Othman gaat voor haar door het vuur. Als sinds de dag dat haar vader haar in zijn armen legde. Zelf heeft ze geen herinneringen aan die dag, maar door de verhalen die ze haar leven lang al hoort, kost het haar geen moeite zich de bijbehorende beelden voor de geest te halen.

Het kind, nog warm uit de schoot van haar jonge moeder, krijst. Een meisje, geen zoon zoals hem beloofd is. Hij legt het bundeltje in de armen van zijn trawant, Othman, de zoon van de kamerheer van zijn vader en als een schaduw aan zijn zijde sinds zijn tiende levensjaar.
‘Ik noem haar Juliëtte. Laat de moeder op krachten komen en stuur haar terug naar waar ze vandaan komt. Ze heeft haar belofte niet gehouden.’

Haar vader was een harde man met een narcistische persoonlijkheid, maar Juliëtte adoreerde hem en Othman adoreerde haar, nog steeds. Hij bleef haar trouw, ook toen haar vader bij een ongeluk om het leven kwam. Ze zal in niemand een trouwere volgeling vinden en ze houdt van hem, tot ver over de grenzen van wat anderen zullen begrijpen. Ze is met hem verbonden en hij met haar.

In haar privé vertrekken, kleedt ze zich om en inspecteert ze haar huid. De sporen van haar activiteiten in Barcelona zijn nog duidelijk zichtbaar en ze drapeert haar toga zo dat de blauwe plekken verborgen blijven. Vanavond is ze gastvrouw. Ze wenst geen andere rol, niet nu haar lichaam nog moet herstellen van eerdere ervaringen.

Ze gaat pas naar beneden als de eerste gasten arriveren. Ze heet hen welkom, begeleidt ze naar de kamer van hun wensen en stelt hen voor aan de juiste gezichten. Ze ziet dat sommigen nieuwsgierig naar het roerloze meisje op het lage podium kijken en het duurt dan ook niet lang voor de eerste gast zich bij haar voegt. De man stelt Malike een vraag, maar ze blijft stil in haar houding staan en geeft geen antwoord. Ze schokt even met haar lichaam als handen brutaal haar zachte opening verkennen en bijt op haar lip als de man, net zo brutaal, bezit van haar neemt. Zijn bewegingen zijn fel en zijn handen geven ruw sturing aan het toegankelijke lichaam van het meisje. Meer is ze vanavond niet, enkel een lichaam. Morgen zal ook Malike de blauwe plekken op haar huid inspecteren.

Na één gast volgen er meer, mannen en vrouwen. Ze doen zich te goed aan Malike, strelen haar, likken haar en nemen haar. Heel soms hoort Juliëtte haar kreunen, maar verder komt er geen geluid over haar lippen. Het meisje houdt vast aan haar rol. Ze is niemand, enkel een gebruiksvoorwerp voor snel genot en perverse lust.

De avond vordert en haar gasten geven zich over aan elkaar en maken gebruik van Malike. Het meisje is trillend naar de grond gezakt, maar houdt vast aan haar zelfgekozen rol. Ze is niemand. Een leeg, maar warm omhulsel, bedoeld voor het genot van een ander. Juliëtte gaat naar haar toe en praat zacht tegen haar.
‘Heb je er al genoeg van popje?’
Malike schudt haar hoofd en zucht. Juliëtte streelt haar gloeiende gezicht en duwt haar knieën wat verder uit elkaar. Het vlees tussen Malike’s benen is diep roze, schraal. De huid van haar borsten en hals begint op sommige plekken al te verkleuren. Afdrukken van vingers, misschien wel tanden. Nu nog donkerroze, morgen paarsblauw, net als de afdrukken Juliëtte’s huid.

‘Je hoeft het alleen maar te zeggen. Het mag, ik geef je toestemming te spreken.’
Het meisje fluistert. ‘Nee mevrouw. Ik heb dit nodig en het is nooit genoeg.’
Juliëtte glimlacht. ‘Dit is wat je wilt?’
‘Ja mevrouw. Dit is wat ik wil.’

Juliëtte weet wat het is om te verlangen naar juist dit diepe voelen. Zonder gedachten, zonder oordeel, zonder te zijn zelfs. Weten dat je leeft en dat ervaren met iedere ademteug, met iedere traan, met elke hartslag.

Pas als alle gasten tevreden het feest hebben verlaten, haal Juliëtte Malike van het podium. Ze brengt haar naar boven, verwijdert de lenzen uit haar ogen en zet haar onder een warme douche. Wanneer ze haar afdroogt, voelt en ziet ze het meisje wegzakken in de lome roes die altijd volgt na intense overgave en diep voelen. Ze geeft haar een tik op haar wangen.

‘Nee popje, de avond is nog niet ten einde. Je hebt nog een laatste opdracht, dan mag je slapen.’

Juliëtte neemt haar weer mee naar beneden en duwt haar naar de kleine salon. Malike’s ogen worden groot als ze ziet dat Othman op hen zit te wachten. Hij is volledig naakt en ook hij spert zijn ogen als hij ziet wie Juliëtte heeft meegebracht. Hij wil gaan staan, maar Juliëtte gebaart dat hij moet blijven zitten en laat het bovenstuk van haar toga naar beneden zakken zodat haar borsten zichtbaar worden.

‘Maak je geen zorgen Othman. Dit verandert niets tussen jou en mij, Malike voegt enkel iets toe, zodat jouw genot compleet kan worden. Ons ritueel zal hetzelfde blijven.’

Ze duwt Malike voorzichtig op haar knieën en gaat dichter bij Othman staan. Hij legt zijn trillende vingers op de donkere verkleuringen op haar borsten en kijkt naar haar op.

‘Ze hebben u pijn gedaan, Frau d’Holbach …?’
Juliëtte glimlacht. ‘Jij weet net zo goed als ik dat pijn en genot uit precies dezelfde emotie komen, Othman.’
Hij zucht als ze zijn gezicht tegen haar boezem trekt en haar harde tepel tussen zijn vochtige lippen duwt. Zijn stevige zuigbewegingen sturen hete, zinderende schokjes naar haar onderbuik. Haast automatisch legt hij zijn hand rond zijn groeiende lid. Juliëtte schudt haar hoofd.
‘Nee, laat Malike het doen. Zij zal je laten komen. Ze is hier ook voor jouw genot.’ Ze knikt naar het knielende meisje. ‘Neem hem in je mond, popje.’

Malike opent haar mond en laat haar lippen tot aan Othman’s buik over zijn stam glijden en weer terug. Ze doet het langzaam en kijkt met grote ogen op naar Juliëtte. Othman kreunt hees en zuigt nog harder op haar tepel. Haar genot groeit, samen met dat van hem en dat van Malike. Juliëtte voelt het en ze ruikt het. Ze hijgt.

‘Klim op zijn schoot, popje en neuk hem, zuig op mijn andere tepel.’

Ze hoort het zacht, soppende geluid waarmee het meisje over zijn pik zakt. Othman legt zijn handen op haar billen en stoot dieper in haar vlees. Malike zucht en neemt de vrije tepel van Juliëtte in haar mond. De schokken door haar lichaam gaan alle kanten op en worden overgenomen door haar popje en haar trouwe volgeling.

Ze zijn verbonden in een hete triangel van lust en ongrijpbaar genot.

Dit verhaal is een vervolg op Stille wateren Daarnaast speelt Juliëtte een rol in de Gaisha-saga. Deze saga verschijnt vanaf april 2021 in boekvorm.